نمونه‌های عملی رابطه بین اسلام و دولت مدرن
با توجه به تأثیر تعیین کننده استعمارگرایی در رشد تفکر سیاسی اسلامی، خوب است که به ویژگی سیاسی چهار کشور که به معنای مصطلح، تحت استعمار درنیامدند، یعنی ترکیه، افغانستان، عربستان سعودی و ایران، نگاهی بیندازیم. هر یک از این کشورها در طول قرن گذشته، تاریخ سیاسی کاملاً متمایزی داشته‌اند. ترکیه به دولت ملی‌گرای سکولاری تبدیل شد که در آن از قضا اسلام دین اکثریت است، ولی به لحاظ نظری، هیچ جایگاهی در دولت ندارد. عربستان سعودی همچنان دارای نظام پادشاهی قبیله‌ای عربی است مبتنی بر ثروت نفت، و از طریق گره خوردن با فرقه‌ای سلفی، یعنی وهابیت، به حیات خود ادامه می‌دهد. افغانستان در 1921 میلادی، پادشاهی مشروطه‌ای را پذیرفت که اقتدارش کم‌کم بر ملغمه پیچیده‌ای از قبایل محلی مختلف مبتنی شد؛ قبایلی که در مرزهایی زندگی می‌کردند که بریتانیا پس از سه جنگ در قرن نوزدهم برایشان ترسیم کرده بود. در سال 1978، حکومتی مارکسیستی با پشتیبانی شوروی به قدرت رسید اما با مقاومت مجاهدان افغان در 1992 و به دنبال آن، جنبش قبیله‌ای دین‌سالار طالبان در 1996، از اریکه قدرت به زیر کشیده شد. مورد افغانستان، که اکنون به خاطر سرنگونی طالبان به دست نیروهای امریکایی بر سر زبانهاست، بوضوح نشان می‌دهد که چگونه مداخله نیروهای خارجی نقشی تعیین‌کننده در سرنوشت آن ملت دارد.
صفحات 155 و 156/ اقتدا به محمد (ص)/ کارل ارنست / ترجمه قاسم کاکایی/ انتشارات هرمس/ چاپ سوم/ سال 1391/ 256 صفحه/ 14000 تومان
پنجشنبه ۱۴ دی ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما