به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، نمایشنامه «آخر بازی» با نام اصلی «The Endgame» يک اثر تک پرده‌ای طولانی است که ساموئل بكت در سال 1957 آن را به رشته تحریر درآورد. شخصیت‌های این نمایش «هم» و «كلاو» به همراه پيرمرد و پيرزنی با نام‌های «نگ» و «نل» هستند.

سراسر نمايشنامه «آخر بازی» يا مونولوگ (تک‌گویی) است و يا استفاده از كليشه و تكرار در قالب كلماتی كه اهميت صوتی آن‌ها بيش از كاربرد مفهومی است.

شخصيت‌های بكت در زندگی به مرزی از بيچارگی و نااميدی رسيده‌اند كه با هر صحبت و يا حركتی هر چقدر پوچ و بی‌معنی باشد، به طور عادی برخورد می‌كنند. به عقيده بكت، كمدی تنها وسيله انتقال پوچی است. بدين ترتيب اكثر شخصيت‌های او در وضعیت تراژدی، كمدی معلق هستند.

در ابتدای این ترجمه  قطعه شعر زیر از بکت درج شده است:
 
«تو گریستی به خاطر شب / شب فرا رسید / اکنون در تاریکی گریه کن». همچنین پیش‌درآمد این نمایشنامه نوشتاری از مارتین اسلین، منتقد و نظریه‌پرداز مشهور تئاتر ابزورد، درباره بکت است. 

ترجمه عطاالله نوریان از نمایشنامه «آخر بازی» نوشته ساموئل بکت در 86 صفحه و بهای سه هزار و 500 تومان از سوی نشر قطره روانه کتابفروشی‌ها شد.

این نمایشنامه برای نخستین بار در سال 1379 با عنوان‌ «آخر بازی‌: ن‍م‍ای‍ش‍ن‍ام‍ه‌ای‌ در ی‍ک‌ پ‍رده‌ ه‍م‍راه‌ ب‍ا ن‍م‍ای‍ش‌ ب‍دون‌ کلام‌ پانتومی‍م‌ ب‍رای‌ ب‍ازی‍گ‍ر» ب‍ا ت‍رج‍م‍ه‌ ن‍ادر ک‍ام‍ی‍اب‌ از سوی نشر گلپونه منتشر شد. 

در سال 1383 نیز مهدی نوید ترجمه دیگری از این نمایشنامه را با نام «دست آخر» در انتشارات پژوهه در اختیار مخاطبان قرار داد. 

ساموئل بکت نمایشنامه‌نویس، رمان‌نویس و شاعر ایرلندی، یکی از نمایندگان شاخص تئاتر ابزورد به شمار می‌رود. او در سال 1969 موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات شد. 

مشهوترین اثر بکت نمایشنامه «در انتظار گودو» است که در ایران چندین بار ترجمه و اجرا شده است. «آخرین نوار کراپ»، «فاجعه» و «روزهای خوش» از دیگر نمایشنامه‌های شاخص بکت‌اند. 

از رمان‌های مشهور بکت هم می‌توان «مالون می‌میرد» را نام برد که در ایران ترجمه و انتشار یافته است.