خبرگزاري كتاب (ايبنا)- دهداري، مردی بود متفاوت در روزگار خويش، با تمايزي ناشی از تجربه‌ای خاص در زيستن و مسلح به معنویتي عارفانه، متأثر از مطالعات عمیق در رشته‌های مختلف اجتماعی، فرهنگی و سیاسی. مردي كه هنوز هم پس از سال‌ها، به عنوان گوهر دُردانه ورزش این آب و خاک، با قامت انساني شریف، فرهنگ دوست و اهل مطالعه یک سر و گردن بلندتر از تمام حاضران ورزشی ، سر از ابرهاي تنگ نظري‌ها فراز آورده و آسمان آبي انسانيت را سير مي‌كند.
 
در آن سال‌ها، آن سال‌هاي نه چندان دور (1367 ـ 1365) كه هنوز پول، تنها حرف و حدیث حاکم بر ورزش نبود و آدم‌ها با ارزش‌ها و اخلاقشان زندگی می‌کردند، دهداري نامي مي‌زيست كه مردانه پای اعتقاد و عقایدش ‌ایستاد و چون پدری دلسوز عشق خود به فرزندان ورزش اين سرزمين را بي‌دريغ ارزاني داشت. او موهبتي نه چندان كم‌بها بود كه سفلگان و كم‌خردان آن را تاب آورند.
 
پرویز دهداری، فرزند زمانه‌ای بود که آدم‌هايش برای بزرگ بودن باید اسباب بزرگی فراهم می‌کردند و غیر از این ممكن نبود. او دریایی از شعر و معرفت را در خود جاری ساخت و دنیایش، پر از کرامت فرهنگی و انسانی بود؛ چرا كه پیش از آن که اهل ورزش باشد، فرهنگ و مطالعه، کتاب و کتابخوانی، بخشی از وجودش، و شناخت و معرفت تمام تار و پودش شده بود. 

به ياد دارم زمانی که 14 بازیکن ملی‌پوش، بعد از بازی‌های آسیایی 1986 میلادی (مهرماه 1365) از حضور در تیم ملی انصراف دادند و موقعيتی زننده برای ورزش ما آفريدند، علی اصغر شیرزادی، دوست خوب و نویسنده بزرگ معاصر، از من خواست تا دیداری با این مرد افسانه‌ای تاریخ ورزش داشته باشيم. در یکی از شب‌های سرد آذرماه 1365 فرصت دست داد و همراه با جناب شیرزادی راهی منزل دهداری شدیم؛ ملاقاتي كه بين اين دو بزرگ نزدیک به هشت ساعت به طول انجاميد. شیرزادی در راه بازگشت رو به من کرد و گفت: «این آقا پرویز دهداری نبود.» و بعد به چهره متعجبم نگاهي انداخت و در پي اين تعليق كه حتما آن را از داستان‌نويسي آموخته بود، توضيح داد: «او یک عالِم، یک فیلسوف و یک دانشمند بزرگ است؛ مردی که برای جامعه ورزشي و محیط آن زیادی است، مردی فراتر از ورزش، بزرگ مردی که در این جامعه کوچک و کوتوله‌پسند ما نمی‌گنجد.»
 
حالا سال‌هاست كه از مرگ او گذشته و مردي به ميدان درنيامده كه خلاء فرهنگی و معرفتی جامعه ورزشي را چون او پر کند؛ خلائي كه تنها با كتاب و مطالعه پر مي‌شود، نه فقط با دانش فني مربيگري. 

اكنون اين دريغ با ماست كه پس از گذشت نزديك به دو دهه از درگذشت اين معلم اخلاق كمتر کتاب و نشریه‌ای آن چنان كه بشايد، حكايت زندگي و حماسه‌هاي خاموش او را به رشته تحرير درآورده است؛ صفحاتي كه ولو اندك بتواند پاسداشت خدمات ارزنده‌اش و نمايانگر برگي از تاریخ زندگی سراسر عبرتش باشد.