آن‌ها که دستشان خالیست
هر صبح با برآمدن بی‌دلیل آفتاب،
غرش از اره برقی‌ها اوج می‌گیرد و شدیدتر شنیده می‌شود.
از خانه‌های‌شان که بیرون می‌آیند اره‌ها در دست‌هاشان است
و آن‌ها که دستشان خالی است دستشان عنقریب قطع خواهد شد.
شاید جنگِ جماع و جدال بی‌امان نان تعیین کننده باشد اما
هرکس زودتر اره‌اش را به دست، پا و تنه‌ی دیگری بکوبد: راز بقاست.
و بدیهی‌ست وقتی تنه قطع می‌شود راز فناست!
تا جان درختی‌شان هست
می‌افتند به جان هم
و خوشبختانه جان که می‌کنند
کسی صدای‌شان را نمی‌شنود.
غرش بی‌امان اره‌برقی‌ها
در جنگل خشک و ناامن شهرها...
صفحه 89/ صد لحظه‌ی روشن از سرزمین تاریک من/ محمدرضا کلهر/ نشر داستان/ چاپ اول/ سال 1391/ 110 صفحه/ 6000 تومان
شنبه ۱۳ آبان ۱۳۹۱ - ۱۸:۰۰
نظر شما