اسطوره
انسان از روزی که پا به عرصه خاک نهاد، خود را مقهور عوامل طبیعی دید و از آنجاکه قوای طبیعت را برتر از توان کم انسانی خود می‌دید، به پرستش مظاهر و قوای طبیعت پرداخت و برای چاره‌جویی به رمز روی آورد و نایافتنی‌ها و آرمان‌های خود را به صورت اسطوره بیان کرد و چون نتوانست در مقابل عناصر طبیعی قد علم کند، به آنها تقدس بخشید.
واقعیت‌های مسلمی را که اسطوره در دین‌های ابتدایی داشته است و دارد، نمی‌توان انکار کرد، زیرا تمامیت این دین‌ها و قبول عام یافتنشان بر مبنای حضور اسطوره در آنهاست و اگر بخواهیم آن را حرف کنیم، از این ادیان هیچ باقی نمی‌‌ماند و نمی‌دانیم هنوز در عصر تمدن و فناوری بیشتر مردمی که حتی خود را متدین بر دین‌های پیشرفته متعالی توحیدی می‌دانند، با یک دین بدوی سر و کار دارند و در واقع، اسطوره جزئی جداناپذیر از زندگی دینی آنهاست، اگرچه توانسته‌اند سطح آن را برتری دهند.
یکی از فرض‌هایی که به عنوان پژوهنده ادیان می‌توان مسلم انگاشت، این است که اسطوره پدیده‌ای دینی است یا به واقع، سرشت اسطوره با جوهر دین عجین شده است و فقط از دین است که اسطوره برمی‌خیزد و بعد از آن در ادبیات، شعر، هنرهای تجسمی و حتی موسیقی نمود می‌یابد.
صفحه 138 / وحدت ادیان و مولانا/ دکتر محمود شالویی/ انتشارات پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی/ چاپ اول/ سال 1391/ 383 صفحه/ 9600 تومان
جمعه ۲۱ مهر ۱۳۹۱ - ۱۴:۰۰
نظر شما