رفیق اسرافیل

خانه خلق، با درختان بلند سپیدار و چنار، تابلویی زیبا از پاییز بود؛ تابلویی که هر لحظه رنگی به خود می‌گرفت.
در اتاق‌هایی با ستاره‌های سرخ، شور و غوغایی عجیب برپا بود. از وقتی مدرسه باز شد، بچه‌های مدرسه، آنجا را پر کردند. رفیق اسرافیل، دست به ولخرجی زد و دستور داد شیرینی‌های خوشمزه و شیرکاکائو برای بچه‌ها بیاورند. گاهی برای کارگرها و هنرمندان بهترین غذاها را می‌آوردند. گاهی هم به مردانی که با لباس عشایر به آنجا می‌آمدند، پولی کلان می‌داد و می‌گفت: «عشایر و مرزنشینان، بهترین یار زحمتکشان هستند.» گللر فکر می‌کرد این پول‌ها را از کجا می‌آورند؟ و با این حال، هر روز نمایشنامه خسرو و شیرین را تمرین می‌کرد. روزی نبود که شریفه و ملک جهان و رفیق اسرافیل با گللر بر سر کارگردانی نمایشنامه مشاجره نکنند. شریفه و ملک جهان که خرج از کیسه‌شان بود، به خود حق می‌دادند در همه جزئیات، حتی در لباس پوشیدن و نوع آرایش ملک شیرین دخالت کنند. گللر، سلیقه آن‌ها را قبول نداشت. رفیق اسرافیل،‌ مثل شیری زخم‌خورده، این طرف و آن طرف می‌رفت. اگرچه سعی داشت خشم و دردی را که در درونش بود، در میان ریش و موی انبوه و صدای خنده‌های بلند بپوشاند و نگاهش را از دیگران مخفی کند.

صفحات 107 و 108 / ای کاش گل سرخ نبود/ منیژه آرمین/ انتشارات سوره مهر/ چاپ اول/ سال 1391/ 348 صفحه/ 9400 تومان