معیار‌ها تشخیصی
یک گروه بین‌المللی معیارهایی برای تأیید تشخیص هپاتیت خود ایمنی پشنهاد نموده‌اند. کنار گذاشتن بیماری کبدی ناشی از اختلالات ژنتیکی، هپاتیت ویروسی، مسمومیت کبدی دارویی و الکل همراه با معیارهای تشخیص جامعی مانند هیپرگلوبولینمی، اتوآنتی‌بادی‌ها و خصوصیات بافت‌شناسی ویژه است. این گروه بین‌المللی، همچنین سیستم نمره‌دهی تشخیصی را که به ندرت برای موارد تیپیک لازم است،پیشنهاد نموده اند که ممکن است منگامی که خصوصیات تیپیک وجود ندارد، کمک‌کننده باشد. عواملی که در تشخیص نقش مهمی دارند، عبارتند از جنس مؤنث، افزایش قابل توجه آمینو ترانسفرازها، وجود و افزایش سطح گلوبولین، وجود آنتی‌بادی‌های هسته، عضله صاف و LKMI، و دیگر اتوآنتی‌بادی‌ها؛ سایر بیماری‌های خودایمنی همراه، خصوصیات بافت‌شناسی ویژه (هپاتیت سطح مشترک، پلاسماسل‌ها، روزت)، شاخص‌های HLADR3 یا HLADR4 و پاسخ به درمان (به ادامه مطلب توجه کنید). مواردی که به ضرر تشخیص است، عبارتند از افزایش قابل توجه آلکالن فسفاتاز، آنتی‌بادی‌های میتوکندریایی، شاخص‌های هپاتیت ویروسی، سابقه مصرف داروها یا الکل بیش از حد، تغییرات بافت‌شناسی آسیب مجرای صفراوی یا آن دسته از یافته‌های بافت‌شناسی غیرنمادین مانند ارتشاح چربی، اضافه بار آهن وانکلوزیون‌های ویروسی.
صفحه 110 / هاریسون؛ بیماری‌های کبد و مجاری صفراوی / دن لونگو و .../ترجمه دکتر آرزو شاهمرادی/ انتشارات تیمورزاده و نشر طبیب/ چاپ اول/ سال 1391/ 324 صفحه/ 9800 تومان
دوشنبه ۳ مهر ۱۳۹۱ - ۱۸:۰۰
نظر شما