ناشي

رحمان: دنبال کسی‌ می‌گردی؟
مرد: پس این وقت شب بی‌کارم؟... {اشاره به سیگارها} این بساط مال تو است؟
رحمان: ها...! مال خودم است.
مرد: {جلو می‌رود و سیگاری برمی‌دارد.} یکی برداشتم.
رحمان: همه‌اش یک نخ!... بیشتر بردار!
مرد: که چه بشود؟
رحمان: یکی که چیزی نیست... { سیگارش را روشن می‌کند.}
مرد: همین یک دانه کافی است... من که سیگاری نیستم.
رحمان: خب اگر سیگاری نیستی، مجبورت که نکرده‌اند.
مرد: کسی جرئتش را ندارد... {کنار دیواری می‌ایستد و ناشیانه به سیگار پک می‌زند.} کی باور می‌کرد این‌طور بشود؟
رحمان:{نزدیک احد می‌رود.} فکر می‌کنی خودش است؟
احد: نمی‌دانم... آن فروشنده گفت می‌دهم به یک نفر بیاورد.
رحمان: پس شاید خودش باشد.
احد: ولی چرا به روی خودش نمی‌آورد؟
رحمان: حتماً شگردشان است.
احد: هر دفعه خودش تحویلم می‌داد، ولی این‌بار گفت به خاطر بگیر بگیر، کس دیگری برایت می‌آورد.

صفحه 18/ نمایشنامه مروارید/ اثر عبدالحی شماسی/ انتشارات کتابهای سیمرغ (وابسته به امیرکبیر)/ سال 1390/ 58 صفحه/ 1000 تومان