به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از پابلیشرز ویکلی، ماریا ترزا آندروتو نخستین نویسنده آرژانتینی است که جایزه معتبر هانس کریستین آندرسن را که به عنوان «نوبل» ادبیات کودک شناخته می شود، به خانه برده است. این جایزه که به بهترین اثر در ادبیات کودک تعلق می گیرد از سال 1956 از سوی دفتر بین المللی کتاب برای نسل جوان (IBBY) اهدا می شود و هر سال در نمایشگاه بولونیا در نخستین روزهای فروردین برنده آن دوره خود را معرفی می کند. 

خانم آندروتو برنده 2012 این جایزه در شهری کوچک از منطقه کوردوبا در 900 کیلومتری بوینوس آیرس زندگی می کند. او موبایل ندارد، عاشق خانواده اش است، سگ ها و گربه هایش را دوست دارد و معنی تشکیل کنفرانس از راه دور با اسکایپ را دقیقا نمی داند. 

این خانم نویسنده که در سال 1954 در خانواده ای که از پیامونته ایتالیا به آرژانتین مهاجرت کرده بود متولد شده، می گوید اگر در یک شهر کوچک که یک بچه ایتالیایی به عنوان یک موجود عجیب مطرح می شد زندگی نمی کرد، هرگز دستاوردهای ادبی اش آنچه هست نمی شد. شهر کوچک «آرویو کابرال» آن روزها ترکیبی از اهالی مهاجر سوریه، لبنان، ترک ها، باسکی ها، گالیسیایی ها و یهودیانی بود که با هماهنگی در کنار هم زندگی می کردند تا رویای ساختن یک قاره را در دل این شهر محقق کنند. 

او می گوید شما با تکیه به آنچه هستید می نویسید. داستان ها تجربیاتی هستند که شما نیاز دارید پس از این که آنها با آب زمان شسته شدند، با دیگران تقسیمشان کنید. همسری که از تبعید سیاسی در رنج بود، دخترانم که روزهای سختی را می گذراندند و تبعید کوتاه اما پر معنای خودم در پاتاگونیا، ارتباط با مردمی که در زندگی آدم سرک می کشیدند، آگاهی های اجتماعی که خیلی زود گسترش می یافت، همه لحظه هایی هستند که در کتاب هایم ثبت شده اند. در این میان تاثیر پدرم، پارتیزانی ایتالیایی که راهی برای خروج از ایتالیا در سال 1948 پیدا کرده بود تا دوره پس از جنگ را در دنیای آن سوی آب ها بگذراند، واقعا سخت بود. 

او می گوید جای آدم های زیادی از خانواده در خانه پدری ام خالی بود ؛ جای خانواده ای که در اروپا جا گذاشته بودیم و مرگ که از راه می رسید. من در خانه ای بزرگ شدم که پر از کتاب بود، اما کتاب ها در جریان قصه گویی من، با اهمیت تر از قصه هایی که خانواده سر میز شام تعریف می کردند، نبودند.
باید بدانید که کتاب های آندروتو برای کودکان و نوجوانان بیشتر به «هولس» قهرمان لوییس ساشا نزدیک اند تا «کورالاین» نیل گیمن. 

او که رمان نویسی است که برای رمان هایش هم جایزه برده و شاعر و نمایشنامه نویس هم هست، می گوید تفاوت زیادی بین نوشتن برای کودکان و مخاطبان بزرگسالش نمی بیند، حتی الزامی برای تغییر ژانر هم در خود ایجاد نمی کند. آنها نمونه هایی از تجربیات مختلف هستند که در قصه هایی منحصر به فرد روایت می شوند. او می افزاید: این داستان است که وقتی شروع به نوشتن می کنم، مخاطب خودش را انتخاب می کند و من فروتنانه آن را دنبال می کنم. 

در آثار آندروتو متن در مرکزیت قرار دارد و او هرگز با گروهی از تصویرپردازان کار نکرده است. او اول کار نوشتن داستانش را تمام می کند و بعد در انتشار تفسیر هنرمندان از داستان در قالب تصاویر می ماند. می گوید : بعضی وقتها من تصویرگر را انتخاب می کنم، همانطور که درباره کار با سیسیلیا آفونسو استوز یا لیلیانا منندز این کار را کردم. بعضی وقت ها هم ناشر است که در این باره تصمیم می گیرد.
جای تعجب ندارد که در پاسخ به سوالی درباره تکنولوژی ها و امکانات جدید در حوزه کتاب های کودکان، آندروتو اهمیت آنها را به عنوان ابزارهای خلاقانه کم رنگ ببیند. او می گوید : من داستان را می نویسم. بعد آنها ویرایش و منتشر می شوند. خود ظرف خیلی اهمیت ندارد، چون خارج از جهان نوشتن اتفاق می افتد. او اضافه می کند ؛ به عنوان کسی که کاملا با مجموعه قوانین این کار که در طول قرن ها شکل گرفته، آشناست فقط در برنامه ریزی ها ممکن است سبک جدید قصه گویی وجود داشته باشد. 

آندروتو با داستان کودکان و نوجوانان در 30 سال اخیر زندگی کرده اما این زندگی تنها به عنوان یک نویسنده نبوده است. می گوید در طول زندگی اش با سرمنشا این کار آشنا شده است، با کار به عنوان یک مربی مدرسه، و با کار در کتابخانه ها برای معرفی ادبیات داستانی معاصر کودکان به آنها... «وقتی جوان بودم، فکر می کردم اگر بتوانم تمام وقت به نوشتن بپردازم خیلی خوشحال خواهم شد ، اما حالا می بینم که به فعالیت های دیگر هم نیاز دارم تا بتوانم بر آنها هم تمرکز کنم. به جای همه وقت پشت کامپیوتر نشستن، می توانم نوشتن یک عالم کتاب را شروع کنم» او می خندد. 

برای تایید جنبه های همه جانبه فعالیت هایش، باید گفت آندروتو اکنون در زمینه پروژه ای درباره نویسندگان زن آرژانتین کار می کند که دانشگاه «ویلا ماریا» در کوردوبا بانی آن است. او می گوید «عاشق این پروژه ام و خوشحالم که این دانشگاه دست به چنین کاری زده است. استعدادهای بسیاری در میان زنان نویسنده در آرژانتین در دهه های 60 و 70 قرن بیستم وجود داشت که ما اکنون آنها را به دست فراموشی سپرده ایم. به دلیل مسایل سیاسی، اجتماعی و تاریخی این نویسندگان از گردونه چاپ خارج شدند و دیگر کسی آنها را به یاد نمی آورد ، اما نوشته های آنها با ارزش است. نه فقط برای ارزش های ذاتی آنها، بلکه به این دلیل که نیاز داریم تا گذشته مان را بازیابی کنیم، درست همانطور که قصه های خانوادگی ما با وجود از دست رفتن خانواده، در خانه مان زنده مانده اند». 

ناشر کتاب های ماریا ترزا آندروتو «رندوم هاوس موندادوری» است و آثار او به زبان های آلمانی، پرتغالی، ایتالیایی و گالیسیایی ترجمه و منتشر شده اند. با دریافت جایزه هانس کریستین آندرسن انتظار می رود خوانندگان بیشتری نیز با کتاب های او آشنا شوند.