خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا):مطالعه در کشورهای پیشرفته یا در حال توسعه به عنوان اصلی اساسی مطرح می شود و دولت ها سعی در گسترش و توسعه آن در میان مردم به ویژه جوانان دارند. نگاه به سرانه مطالعه در برخي کشورهای جهان سوم و توسعه نیافته حاکی از آن است که نه تنها مردم رغبتی به مطالعه ندارند بلکه براي بسط و توسعه آن هم کاری نمی کنند تا جایی که در برخی از این کشورها سرانه مطالعه برای هر فرد یک صفحه در سال است واین آمار بسیار تکان دهنده این کشورها را از بسیاری پیشرفت های علمی نیز دور خواهد کرد. اگر در اندونزی این سوال مطرح شود که آخرین کتاب زیبایی که خوانده اید چه موقع بوده است؟بسیاری از مردم اندونزی حتی به یاد نمی آورند آخرين كتابي كه مطالعه كرده اند چه بوده است.

مطالعه در میان مردم اندونزی ، کمترین جایگاه را دارد و افرادی  که اهل مطالعه هستند اغلب گله دارند که انتخاب زیادی برای آنها در بازار کتاب وجود ندارد و اغلب کتاب ها جالب نیستند.
 
کارهای هنرمندان و روشنفکران با ارزش نشان می دهد در اندونزی به تجارت بیش از ادبیات ارزش داده می شود و بیشتر کارهایی تولید می شود که صرفا فروش بیشتری داشته باشد، حتی اگر این کارها موردعلاقه اهالی ادبیات این کشور نباشد. 

از آنجا که اندونزی دارای ادبیات تحسین شده جهانی است، انجمن ناشران اندونزی چندي پيش اعلام كرد که برای کتاب،به ویژه عناوین کودکان و مذهبی هنوز تقاضا وجود دارد. اما این حقیقت  به قوت خود باقي است که کتاب برای اکثریت و عامه مردم به عنوان یک سرگرمی محسوب می شود و تنها برای اوقات بیکاری است و به آن به عنوان یک کار روزمره که باید انجام شود نگاه نمی کنند.

باید دید چه عواملی باعث می شود تا مردم اندونزی به مطالعه علاقمند نباشند؛یکی از این عوامل علاقه به ادبیات شفاهی است که میان مردم اندونزی بسیار رایج است. در غرب به مطالعه به عنوان یک عامل اساسی در زندگی اهمیت داده می شود و روی این مسئله از همان کودکی با بچه ها کار می کنند و تا بزرگسالی ادامه پیدا می کند. اما در اندونزی بیشتر مردم گرفتار معاش و سختی های زندگی هستند وبیشتر به ادبیات شفاهی علاقمندند. بسیاری از روشنفکران اندونزی معتقدند که باید برای مطالعه فرهنگ سازی شود و نمی توان گفت وجود ادبیات شفاهی علتی برای کمرنگ بودن نقش کتاب است چرا که اینها دو هر ملزوم یکدیگرند و باید به هر دو آنها توجه شود.
 
یکی دیگر از عوامل سیستم آموزشی این کشور است. در اندونزی دانش آموزان را به معلم وابسته می کنند و از آنها کمتر می خواهد تا  دنبال تحقیق باشند وهمین امر میل به کاوش و جستجو در کتاب ها و در نهایت علاقه به مطالعه را در میان بچه ها از بین می برد. اگر 3هزار نسخه از کتابی در این کشور به چاپ برسد بیش از یک سال زمان می برد تا به فروش برسد، چراکه در مدارس اندونزی تشویقی برای خرید کتاب صورت نمی گیرد. 

عوامل دیگری نیز وجود دارد که از رشد فرهنگ ادبی ممانعت می کند، مانند کتابفروشی های این کشور که عناوین کتاب ها را تنها برای مدت کوتاه مثلا 3 ماه در قفسه کتابفروشی ها نگهداری می کنند و پس از آن این کتاب ها به ناشران باز گردانده می شوند و این ضعف توزیع داخلی کتاب را در این کشور نشان می دهد. 

از عوامل دیگر می توان به قیمت بالای کاغذ ، قدرت خرید کم و همکاری نكردن دولت اندونزي در برقراری روابط فرهنگی بین المللی اشاره کرد.علاوه بر اين، هنوز برای عده ای در این کشور کتاب کالایي تجملی به حساب مي آيد.
 
نویسنده:گریس سوستیو،منبع: جاکارتا گلوب
 مترجم: مرجان آقبلاغی