خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا)- ساسان ناطق، نويسنده و مدير دفتر ادبيات پايداري حوزه هنري اردبيل: استان اردبيل 3400 شهيد و 748 آزاده و خيل عظيمي از جانبازان را براي حفظ استقلال و آزادي جمهوري اسلامي ايران، تقديم كرده است، اما با گذشت 23 سال از پايان جنگ تحميلي عراق عليه ايران، كمتر از 80 عنوان كتاب در حوزه ادبيات پايداري در اين استان منتشر شده است. 

استان اردبيل از استان‌‌هايي است كه در طول جنگ وظيفه خود را ادا كرد و رزمندگان اين استان در قالب لشكر 31 عاشورا دوشادوش استان‌هاي ديگر جنگيدند و حماسه‌ها آفريدند.

نكته جالب توجه اين‌جاست كه برخي از انتشار كتاب‌هاي ادبيات پايداري با عنوان «هزينه» ياد مي‌كنند. غافل از اين كه انتشار اين كتاب‌ها براي قضاوت آيندگان و تاريخ، «واجب» و براي نسل جديد -‌‌ كه نه انقلاب را ديده‌اند و نه جنگ را -‌‌ يك نوع «سرمايه‌گذاري» است. 

نكته قابل توجه ديگر اين است كه اين طيف از صاحبنظران، بر اين باورند كه تعدادي از نهادها و ادارات مثل ادارات كل فرهنگ و ارشاد اسلامي، حوزه هنري، بنياد شهيد و امور ايثارگران و حفظ آثار و نشر ارزش‌هاي دفاع مقدسِ استان‌ها، كارهاي مشابه انجام مي‌دهند و فعاليت‌هايشان همسو است. به نظر اين عده، انتشار كتاب در حوزه ادبيات پايداري، فقط وظيفه بنياد حفظ آثار و يا بنياد شهيد است.

با فرض درست بودن نظر اين عده، تلاش چند نهاد و اداره ياد شده در حوزه انتشار كتاب‌هاي ادبيات پايداري در استان اردبيل، هنوز به تعداد آزادگان استان هم نرسيده است.

از سوي ديگر، كنگره سرداران شهيد استان، بايد چند سال‌ پيش يادواره 3400 شهيد استان را برگزار مي‌كرد. يكي از مهم‌ترين عامل‌هاي عدم برگزاري اين كنگره، عدم انتشار كتاب‌هاي سرداران و شهداي استان اردبيل است. با توجه به اين مساله، نگاه و توجه جدي مديران فرهنگي و مقامات ارشد استان در اين حوزه مي‌تواند راه‌گشا باشد. 

در غير اين‌ صورت بايد با گنجينه‌هاي استخراج نشده، وداع كنيم. گذر روزگار منتظر غفلت و بي‌توجهي ما نمي‌ماند و جانبازان و صاحبان خاطرات را يكي‌يكي گلچين مي‌كند و جز دريغ و افسوس برايمان چيزي نمي‌ماند. 

استان اردبيل يكي از استان‌هاي مرزي و همجوار با جمهوري آذربايجان  است. آنچه كه در اين كشور كوچك شاهد رخ داد آن هستيم، تاريخ‌سازي و ايجاد هويت از تاريخ و هويت نداشته ملت خود است؛ كشوري كوچك و استقلال يافته به دنبال ثبت هويت خود بر پيشاني تاريخ است و مي‌كوشد در كنار آن تاثيرگذاري لازم را بر استان‌هاي همجوار خود در ايران داشته باشد.

شايد توجه به همين يك مورد، وظيفه خطير و نگاه ويژه مديران فرهنگي و مقامات ارشد استان اردبيل را مي‌طلبد تا با تخصيص اعتبار مناسب در ثبت و ضبط حماسه جاودانه رزمندگان استان، آن گونه كه شايسته است بكوشند.