به گزارش خبرگزاری كتاب ايران(ايبنا) به نقل از الجزيره، نويسنده اين كتاب تلاش كرده است تا حوادثی را فراتر از آنچه تا كنون از تجمع 18 روزه مردم مصر در ميدان التحرير قاهره نقل شده، بيان كند. او تظاهرا‌ت‌ و حركت‌های اعتراض‌آميز مردم مصر در دهه گذشته را به خاطر آورده و آن را عامل اصلی شعله‌ور شدن انقلاب مردم مصر می‌داند و بدين ترتيب اين نظريه را كه انقلاب تونس به طور خودكار بر انقلاب مردم مصر تأثير گذار بود نفی می‌كند.

نويسنده در گفتگويش با الجزيره تأكيد كرد كه تصور موضوعی درباره انقلاب مصر بايد از اين حقيقت برخيزد كه در طول‌ دهه‌ها، نخبگان و جنبش‌های مصری برای ريشه‌كن كردن نظام تلاش كرده‌اند. انقلاب مردم تونس كه موفق به سقوط زين‌ العابدين بن علی از قدرت شد فقط تأكيدی بر اين حقيقت بود و برای مصری‌ها انگيزه لازم برای مقاومت در راه رسيدن به وضع مطلوب را فراهم كرد.

او می‌گويد اين كتاب در فصل‌های خود به بررسی حركت‌های اجتماعی و تظاهرات‌ كوبنده مردم مصر قبل از انقلاب 25 ژانويه می‌پردازد. همچنين در بخشی از كتاب عوامل، رويدادها و حتی كتاب‌ها و مقاله های سياسی و ادبی منتشر شده و همچنین آثار نمايشی و هنری توليد شده كه به وضعيت جامعه مصر در طول اين دوران پرداخته‌اند، ذكر می‌شود.

نويسنده، كتاب خود را از مهم‌ترين لحظه در تاريخ مصر يعنی لحظه كناره‌گيری مبارك آغاز  و از همين رو عنوان «ساعت 6 به وقت ميدان التحرير» را برای آن انتخاب می‌كند. وی در ادامه تلاش می‌كند تا با عقب‌گردی به گذشته، حوادث ميدان التحرير و شعارهایی را كه مردم در آن سر می‌دادند، روايت كند. 

نويسنده می‌گويد خود مردم شعارهايشان را می‌ساختند و اين‌ها جملاتی نبود كه از بيرون وارد شود. اين شعارها را حتی روشنفكران هم تنظيم نمی‌كردند. شعارهای زيادی در اين انقلاب سر داده شد كه مصری‌ها روح مملو از آزادی‌خواهی‌شان را در آن‌ها جاری ‌كردند.

«ابوبکر» كه كتاب «گلچين ادبيات جديد اريتره» را در كارنامه ادبی خود دارد معتقد است همان طور كه نظام‌های ديكتاتوری، ادبيات و هنر را در اختيار دارند كه آنان را مدح می‌كند، انقلاب نيز اديبان و سبك‌های ادبی خاص و جديدی را خواهد ساخت؛ خصوصاً اگر موفق به استقرار دموكراسی شود. 

او می‌گويد اگر ادبيات تعبيری از زندگی يا بخشی از آن است پس ادبيات انقلاب بدون شك تعبيری از مرحله بعد از نظام استبدادی است؛ خصوصاً ‌كه اين نظام استبدادی با خواست و اراده جمعی ساقط شد. پس برای نخستین بار ادبيات در مصر و اطراف آن تعبيری از ضمير جمعی مردم است.