محمد محمدی، رییس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی آمل، به خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: بازشناسی گفتمان فرهنگی میان ایران و هند، ایجاد بانک اطلاعاتی جامع درباره طالب و بسترسازی و پرداختن بیشتر به میراث‌های بومی از دیگر اهداف این همایش هستند.
وی به تمدید مهلت ارسال آثار به دبیرخانه این همایش اشاره و تشریح کرد: در فراخوان همایش آخرین مهلت ارسال آثار تا 20 فروردین در نظر گرفته شده بود؛ اما این زمان به دلیل استقبال علاقه‌مندان و پژوهشگران این حوزه تا 30 فروردین تمدید شد.
رییس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی آمل درباره محورهای علمی این همایش اظهار داشت: تاریخ ادبی، زمانه و زندگی طالب، طالب و سلسله صفویه، اوضاع اجتماعی و سیاسی عصر صفویه و شعر طالب و اوضاع ادبی عصر صفویه و شعر طالب، اهداف در نظر گرفته شده برای مقالات این همایش هستند.
وی با تاکید بر دریافت 105 اثر توسط دبیرخانه همایش ادامه داد: پنج عنوان از این مقاله‌ها توسط پژوهشگران و استادان زبان و ادبیات فارسی غیر ایرانی و از کشورهای قطر، ترکیه، تاجیکستان و پاکستان ارسال شده است. از این کشورها نیز میهمانانی در همایش حضور خواهند داشت.
محمدی از انتشار مجموعه مقالات برتر همایش خبر داد و افزود: کمیته علمی همایش، طی روزهای آینده حدود یک سوم یا یک چهارم مقالات برتر را معرفی می‌کند. مقالات برتر در کتابی با عنوان مجموعه مقالات همایش «طالب آملی» منتشر می‌شوند. همچنین برخی از این مقالات در روز همایش ارائه خواهند شد.
وی از تصمیم اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی آمل برای انتشار مجموعه اشعار این شاعر سبک هندی خبر داد و تشریح کرد: آخرین بار «ک‍ل‍ی‍ات اشعار م‍ل‍ک‌ال‍ش‍ع‍راء طالب آملی»(شامل ق‍ص‍ای‍د، ق‍طع‍ات، ت‍رک‍ی‍ب ب‍ن‍ده‍ا، م‍ث‍ن‍وی‍ات ج‍ه‍ان‍گ‍ی‍رن‍ام‍ه، غ‍زل‍ی‍ات و رب‍اع‍ی‍ات) ب‍ه‌اه‍ت‍م‍ام، ت‍ص‍ح‍ی‍ح و ت‍ح‍ش‍ی‍ه طاه‍ری شهاب در سال 1346 توسط نشر سنایی منتشر شد. در نظر داریم در صورت امکان دیوان اشعار او را که مشتمل بر 23 هزار بیت است با ویرایش مجدد منتشر کنیم.
محمد طالب آملی (۹۹۴ - ۱۰۳۶ هجری قمری در آمل) متخلص به طالب، معروف به طالبا و ملک الشعرا، از شاعران سده یازدهم هجری قمری است.
او در سن ۱۶ سالگی از مازندران خارج شد و به اصفهان مهاجرت کرد. بعد از آن به کاشان رفت و در آنجا ازدواج کرد. پس از مدتی به دیار خود بازگشت و در ادامه با سفر به خراسان، عازم هندوستان شد و مدتی را در هند گذراند. بعد از آمدن به قندهار در خدمت غازی خان ترخان امیر سند بود و بعد از مرگ او به هندوستان بازگشت.
سرانجام در لاهور با شاپور تهرانی دیدار کرد و به واسطه او به اعتمادالدوله وزیر معرفی شد و بعد از آن به درگاه جهانگیرشاه، چهارمین پادشاه سلسله گورکانیان هند وارد شد. او در سال ۱۰۲۸ به رتبه ملک‌الشعرایی رسید و تا آخر عمر در همانجا زندگی کرد. طالب در ۱۰۳۶ در لاهور درگذشت.
منظومه‌ای عاشقانه با عنوان «طالب و زهره» از او به جا مانده که داستان عشق او به زنی به نام زهره است. این منظومه پس از مرگ طالب توسط ستی‌النساء، خواهر او، جمع‌آوری شده است.
یکشنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۹۰ - ۱۵:۱۴
نظر شما