حدیث افخمی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) از سختی نوشتن در ژانر علمی‌تخیلی گفت: ابتدا باید بگویم علمی‌تخیلی نوشتن برای نوجوانی که ذهن پویا و قوی دارد، سخت است. به نظر من نویسنده ژانر علمی‌تخیلی ویژه این رده سنی، شبیه معلمی می‌ماند که فقط حروف را یاد می‌دهد و بعد عقب می‌ایستد تا ببیند ذهن کاوشگر نوجوان در آینده، حروفی را که این معلم از پیشرفت‌ها نشان داده است به چه سرانجامی می‌رساند. ممکن است حتی یک کلمه در کتاب، سبب جرقه‌ای در ذهن مخاطب نوجوان شود و او را فراتر از صفحات کتاب و زودتر از تاریخ داستان به یک اختراع یا موفقیت بزرگ برساند.
 
وی ادامه داد: از همین رو نوشتن از آینده جهان و خاصه ایران، ظرفیت بالایی را برای نویسنده این ژانر فراهم می‌آورد. تصور من این است که مخاطب در هر سنی وقتی با رمانی که در آینده می‌گذرد، روبه‌رو می‌شود علاوه‌بر پیشرفت‌های علمی در هر زمینه‌ای دوست دارد بداند که آدم‌های آینده چطور با هم حرف می‌زنند، چطور زندگی می‌کنند و چگونه با هم ارتباط می‌گیرند. مهم است در این ژانر چطور آینده را به تصویر بکشیم تا مخاطب احساس نکند با خرید کتاب فقط هزینه بلیط موزه‌ای درباره آینده را داده است. باید آینده در داستان جریان داشته باشد تا به تَنِ متن کتاب شبیه وصله ناجور نشود.
 
نویسنده داستان «فادیا» ضمن اشاره به رمان جدیدش که قرار است در نمایشگاه کتاب ۱۴۰۲ رونمایی شود گفت: هر تغییری که قرار است از آینده رسم کنیم باید در داستان جا بگیرد و چه بهتر که این تغییرات بتوانند به روند داستان هم کمک کنند. برای مثال در جلد اول «فادیا» که از سوی کتابستان معرفت به تازگی چاپ شده است، تغییرات شهر، اسم‌های جدید یا شکل جدید جشن گرفتن برای یک مناسبت خاص را سعی کرده‌ام از دید شخصیت نوجوانی نشان دهم که سال‌ها دور از ایران بوده و حالا همراه با مخاطب قرار است آنها را ببیند و کشف کند. این مسئله کمک کرد جذابیت‌های آینده یا تغییرات را هر جا لازم بود بیشتر به شخصیت و مخاطب نشان دهم.
 
افخمی مهم‌ترین نکته در نوشتن از آینده را خودباوری دانست و بیان کرد: اما به نظر من نکته مهم در نوشتن از آینده، خودباوری است. مخاطب میان انتخاب‌های زیاد وقتی یک کتاب ژانر علمی‌تخیلی نوشته نویسنده‌ای ایرانی را از روی طاقچه برمی‌دارد تا بخواند، ممکن است کمترین خواسته‌اش این باشد که حتی ذره‌ای هم شده خودش را در کتاب ببیند. خودش را در کتاب ببیند یعنی چه؟ یعنی دوست دارد بداند خودش به عنوان یک دختر یا پسر ایرانی، با این شرایط، با این خانه‌ها، با این فرهنگ و با این اعتقاد، کجای فردا قرار گرفته است! دوست دارد اگر شخصیت، ترسی دارد ترسش ایرانی یا دست‌کم آسیایی باشد، اگر آرمانی دارد آرمانش ایرانی باشد، اگر قرار است چیزی خوشحالش کند یک چیز واقعی باشد نه وارداتی. حتی دوست دارد فراتر از این‌ها برود و چیزی در داستان پیدا کند که بتواند به عنوان ایرانی‌بودن به آن افتخار کند. شاید دوست دارد بداند ایران و ایرانی فرداها به چه چیزی شناخته می‌شوند و اگر قرار است به جز کالا چیز دیگری صادر کنند، آن چیست؟
 
حدیث افخمی در انتهای صحبت‌های خود برای پیشرفت ژانر علمی‌تخیلی در ایران نکاتی را پیشنهاد کرد و گفت: تصور می‌کنم در کنار تحقیق و پژوهش و مطالعه، اگر سه نکته دیگر رعایت شود، ان‌شاالله ژانر علمی‌تخیلی در ایران رشد خوبی پیدا می‌کند. این سه نکته عبارت‌اند از: در قصه‌گویی و پرداخت، خودباوری محور اصلی باشد، عناصر و نشانه‌هایی که رنگ‌وبوی بومی به داستان می‌دهند، اضافه شوند و کتاب‌ها و قصه‌های بیشتری در ژانر علمی‌تخیلی نوشته شود.


شماره اول پرونده «آیندۀ آینده؛ بررسی چشم‌انداز ژانر علمی‌تخیلی در ایران»
شماره دوم پرونده «آیندۀ آینده؛ بررسی چشم‌انداز ژانر علمی‌تخیلی در ایران»
شماره سوم پرونده «آیندۀ آینده؛ بررسی چشم‌انداز ژانر علمی‌تخیلی در ایران»
شماره چهارم پرونده «آیندۀ آینده؛ بررسی چشم‌انداز ژانر علمی‌تخیلی در ایران»
شماره پنجم پرونده «آیندۀ آینده؛ بررسی چشم‌انداز ژانر علمی‌تخیلی در ایران»