به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در فارس، 23 سال دارد و به طور مادرزادی از داشتن دست محروم و رشته زیست‌شناسی سلولی خوانده است. نقاشی هم می‌کند، قهرمانی شنای کشوری هم دارد و حالا چند سالی است سکوهای پاراتکواندوی جهان در تسخیر اوست.

مهتاب نبوی اما قبل از همه این‌ها یک نویسنده است. در 16 سالگی اولین کتابش را با عنوان «در نگاه مهتاب» نوشت، بعد از آن چهار سال پیش «تا بی‌نهایت» را و کتاب سومش هم در راه است.

این بانوی معلول که پیش از این در سال ۲۰۱۹ توانست مدال طلای وزن زیر ۵۸ کیلوگرم مسابقات پارا تکواندو جهانی را کسب کند، دیروز نیز این افتخار را در سال 2021 تکرار کرد.

نبوی همچنین در رقابت‌های پارا آسیایی ۲۰۱۸ که در کشور ویتنام برگزار شد، یک نشان طلا و یک برنز کسب کرد و افزون بر این چندین مدال رنگارنگ مسابقه‌های بین‌المللی و داخلی را در کارنامه دارد.

نبوی در سال 1397 از جانب دبیرخانه دائمی ترویج کتابخوانی شیراز به دلیل فعالیت‌های گسترده فرهنگی به‌عنوان سفیر کتاب شیراز نیز انتخاب شد که پیش از آن ساره جوانمردی قهرمان مسابقات تیراندازی پاراالمپیک و سعیدرضا کیخواه قهرمان ژیمناستیک جهان آن را به دست آورده بودند.

مهتاب نبوی که حالا تمام نگاه‌ها را به خود جلب کرده، روزهای سخت کم نداشته است؛ زمانی که در اوج درخشش در مسابقات شنای دانش‌آموزی به بهانه تأثیر منفی روی سایرین، شنا را در مقطعی به‌صورت قهرمانی رها می‌کند یا وقتی‌که در آستانه امتحانات ورودی دبیرستان‌های دولتی پای راستش که با آن می‌نویسند و کارهای روزمره‌اش را انجام می‌دهد، دچار آسیب جدی و مجبور می‌شود قبل از گچ گرفتن پا، در آزمون شرکت کند و با پای چپ در امتحان شرکت کند؛ امتحانی که نمی‌تواند مهتاب را از پا در بیاورد و او در آن رتبه بیستم را کسب می‌کند. با این حال به دلیل محروم بودن از دو دست فرصت تحصیل رد رشته مورد علاقه خود داروسازی را از دست می‌دهد و با این حال باز هم از پای نمی‌نشیند و در رشته مشابهی وارد دانشگاه می‌شود.

نگاه او به  معلولیت به‌واقع عجیب است. او به این موضوع افتخار می‌کند و گفته است که اگر باز هم قرار باشد متولد شود و این بار سالم، قبول نمی‌کند! چراکه «مهتاب»، معلولیت را یک امتیاز برای خود تلقی می‌کند که شرایط مادی و معنوی خوبی برایش رقم زده است.
 

 

کتاب‌های این بانوی ورزشکار نویسنده و شاعر، دربرگیرنده شعر، یادداشت‌های ادبی، تجربيات و احساساتش است که درباره آن‌ها گفته است: «خيلی وقت‌ها چون دلم نمی‌خواست ديگران نسبت به من ترحم داشته باشند با كسي درد دل نمی‌کردم، همين شد كه كاغذ و قلم به پا گرفتم و شروع كردم به گفتن تجربيات و احساسات خودم و با كسي كه از لحاظ ظاهری با اكثر افراد جامعه تفاوت دارد اما او هم مثل همه يك انسان است درصورتی‌که خيلی جاها اين حق از او گرفته می‌شود درد دل كردم و حاصل درد دل‌هایم اين كتاب شده است.»