به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، مراسم بزرگداشت حسن کسایی، نوازنده برجسته ایرانی عصر دیروز در خانه هنرمندان برگزار شد. در ابتدای مراسم، سهیل محمودی مجری مراسم گفت: هنر موسیقی ایران دو نوازنده و استاد پیشکسوت برجسته داشت، مرحوم حسن کسایی و استاد جلیل شهناز، که اینک اوضاع جسمی مناسبی ندارد.

وی افزود: در کتاب های تاریخ سده اخیر موسیقی آورده شده که ساز نی با نایب اسدالله و استاد کسایی شناخته می‌شود. بسیاری دیگر از نی‌نوازان برجسته معاصر همگی در ذیل نام استاد کسایی قرار می‌گیرند، چرا که در نوازندگی این ساز شاگرد او بوده‌اند.

در ادامه مراسم، حمیدرضا نوربخش، خواننده و مدرس آواز ایرانی گفت: هنرمندان بزرگ موسیقی ایرانی به دو دسته تقسیم می‌شوند؛ عده‌ای که سازی هستند و نام‌شان با ساز پیوند خورده است و دیگرانی که بنیاد موسیقی را آواز دانسته و سازشان هم رنگ و بوی آواز دارد و استاد حسن کسایی از هنرمندان نوع دوم است.

وی افزود: حسن کسایی عاشق آواز بود و در ابتدا نیز قصد خواننده شدن داشت، اما بعد از دوران بلوغ صدایش جواب نداد و او به نی‌نوازی روی آورد و تمام هم و غم‌اش را روی برجسته کردن این ساز گذاشت. ساز نی تا پیش از کسایی قدر و منزلت زیادی نداشت، اما ایشان نی را به سازی جهانی تبدیل کرد.

این عضو هیات مدیره خانه موسیقی در ادامه با اشاره به این‌که حسن کسایی سه‌تار هم می‌نواخت، گفت: ساز کسایی طلیعه آواز بود و مهم‌ترین دلیل این نکته اشراف کامل کسایی به ادبیات فارسی است. ایشان شعر می‌گفتند و سال‌های سال با شعر کلاسیک و ادبیات فارسی زندگی کردند و این مساله در ساز ایشان هم نمود پیدا کرده و نشان داده می‌شود.

نوربخش در ادامه با اشاره به این‌نکته که اهمیت دانش شعری امروزه در میان نوازندگان جوان مغفول مانده است، گفت: توصیه من به جوان‌ها این است که بنیاد موسیقی ایرانی بر آواز استوار است و این نکته را هیچوقت نباید فراموش کرد. برای احاطه بر آواز باید بر دانش شعری را افزایش داد و آن‌را به خوبی فراگرفت.

نوربخش گفت: نوازندگی استاد جلیل شهناز هم به همین گونه است و به طور کل نوازندگی کسایی و شهناز برای آوازخوان‌ها درس است. نوازندگی این دو استاد را می‌توان به مقاله تشبیه کرد، چرا که یک مقدمه دارد و یک متن و در نهایت پایان‌بندی و همه این بخش‌ها به هم مرتبط است و بازهم می‌گویم که این استادان هر دو با شعر و ادبیات بزرگ شده‌اند و شعر را می‌نواختند.

نوربخش در انتها گفت: این نکته را تکرار می‌کنم که ساز کسایی ساز آوازی است و بنیاد موسیقی ما هم بر آواز استوار و شعر و ادبیات با آواز عجین است. این مقوله را هیچگاه فراموش نکنید.

در ادامه سهیل محمودی به بیان یک خاطره از بانو فاضل عراقی، همسر مرحوم مهدی خالدی پرداخت و گفت: بانو فاضل عراقی همسر مرحوم استاد خالدی روزی به من گفت که زمانی که مهدی خالدی به رادیو رفت، زمانی بود که امکانات ضبط وجود نداشت و نوازنده‌ها موسیقی زنده اجرا می‌کردند. خالدی برای اجرا کتاب «دیوان حافظ» را روی سه‌پایه نت می‌گذاشت و ویولون را با نگاه به غزل حافظ می‌نواخت.

در ادامه منوچهر غیوری یکی از نزدیک‌ترین شاگردان و یاران استاد حسن کسایی که 50 سال با کسایی همدم بوده و در سال‌هایی پایانی عمر کسایی به او خدمت می‌کرده با دعوت سهیل محمودی به روی صحنه آمد و گفت: سالیان سال است که با نوای استادم کسایی زندگی کرده‌ام و او مرا مثل فرزندش دوست داشت. ایشان مرا با بزرگان علم و ادب ایران زمین آشنا کرد، اما من هیچ خدمتی به او نکردم.

وی افزود: حسن کسایی با بسیاری از بزرگان چون جلال همایی، دکتر نواب، دکتر سادات‌ناصری، مظاهر مصفا، محمدعلی اسلامی‌ندوشن، مرحوم عبدالحسین زرین‌کوب، دکتر شفیعی‌کدکنی، همنشین بود. استاد زرین‌کوب هر زمان که به اصفهان می‌آمد، خدمت استاد کسایی می‌رسید و یکبار گفت که یکی از کتاب‌هایش را با نوای نی استاد نوشته است.

این نوازنده و مدرس موسیقی در ادامه گفت: حسن کسایی جامع تمام هنرها بود و از بسیاری از هنرها هم اطلاعات تئوریک بسیاری داشت. او یکبار در محفلی یک ساعت تمام از نقالی حرف زد. همچنین او خط را عالی می‌نوشت و اشعار خوبی هم می‌سرود.

غیوری گفت: در حال حاضر جوان‌ها به شعر و آواز توجهی ندارند و این مقوله بسیار بدی است و موسیقی را به تکرار نامناسب و نابه‌هنجار می‌کشاند. موسیقی باید پیام داشته باشد و مخاطب آن‌را درک کند.

حسن کسایی نی‌نواز و موسیقیدان برجسته ایرانی در 25 خرداد سال 1391 در اصفهان درگذشت. مراسم بزرگداشت یاد و خاطره او، عصر دیروز پنجشنبه، پنجم مرداد، با حضور حمیدرضا نوربخش، منوچهر غیوری و سهیل محمودی از ساعت 18 تا 20 در تالار استاد ناصری خانه هنرمندان برگزار شد.