خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، محمد شمس: به نظر من پویش «هدیه اسباب‌بازی» پیشنهاد و ایده خوبی است؛ این کار کمک می‌کند که بچه‌ها هم با خصوصیاتی همچون گذشت و همدلی آشنا شوند و هم بتوانند از وسایلی که به آن دلبسته شدند بگذرند، جدا شوند و آن را در اختیار دیگران بگذارند. این پویش سبب می‌شود بچه‌ها زمانی که از یک اسباب‌بازی استفاده کردند، آن را به شخص دیگری بدهند تا او نیز از آن اسباب‌بازی استفاده کند و این شروع یک سفر برای آن اسباب‌بازی است؛ این سفر از این خانه به خانه دیگر رفتن و از این دوست به دست دوست دیگر رسیدن است.

البته به عقیده من بهتر است در همین پویش یا در آینده، کتاب را هم در کنار اسباب‌بازی اضافه کرد.

با بخشیدن اسباب‌بازی‌، می‌تواند این تخیل در ذهن کودکان شکل بگیرد که با این کار بچه‌های دیگر هم اسباب‌بازی دارند و می‌توانند شاد باشند و خوشحالی آن‌ها به یکدیگر منتقل می‌شود. زمانی که به بهشت‌زهرا می‌روم سعی می‌کنم به جای خیرات خرما، آش و ... ، کتاب خیرات کنم. مخصوصا کتاب‌های کودک؛ ما می‌توانیم به جای نذرهای خوراکی، کتاب یا اسباب‌بازی خیرات کنیم و این می‌تواند مفیدتر باشد. این‌که یک شخص بتواند از چیزی که به آن دلبسته، دل بکند، روحیه بخشندگی بسیار بالایی می‌خواهد.

این پویش به بچه‌ها آموزش می‌دهد که مهربان و بخشنده باشند؛ چراکه این سیره بسیاری از امامان ما، به خصوص امام علی(ع) است. خصوصیت بارز امام علی(ع) مهربانی و بخشندگی بوده است؛ بنابراین ایشان الگو بسیار خوبی‌ست برای پرورش چنین خصوصیاتی در بچه‌ها. هیچ‌گاه در طول تاریخ الگو بسیار خوبی برای پرورش خصوصیت بخشندگی نداشتیم. تنها سعی می‌کردم که به بچه‌ها بگوییم بخشنده باشید اما هیچ الگویی به آن‌ها ارائه نمی‌کردیم.

خیلی وقت‌ها بخشندگی خوب است ولی اینکه که چه چیزی را ببخشی یا چگونه ببخشی، خیلی مهم است. تنها الگویی که در این سال‌ها می‌توانستیم ارائه دهیم امام علی(ع) است. همان‌طور که ایشان در خفا و شبانه در کوچه‌ها راه می‌افتادند و به یتیمان غذا می‌دادند؛ این الگو بسیار خوبی است اما روی آن کار نشده است. در این سال‌ها اگر صحبتی از بخشندگی شده، بیشتر به عنوان یک جلوه‌فروشی و یا مطرح کردن یک شخص بوده است. یکی از زیبایی‌های بخشندگی، در پنهان انجام دادن آن است. زمانی که این روند در خفا صورت بگیرد باعث می‌شود، کسی که بخشیده دیده نشود و شخصی که به آن بخشش شده، خجالت نکشد.

این پویش می‌تواند شروع یک الگوسازی مناسب برای کودکان باشد؛ اما چنین فعالیتی احتیاج به کار بیشتر و زمان بیشتری دارد. باید دید که این فعالیت تا چه مرحله‌ای پیش می‌رود؛ این‌طور نباشد که تنها مختص یک زمان محدود باشد. ناگفته نماند که نذر اسباب‌بازی تا تجربه میدانی نشود نمی‌توان درباره آن قضاوت کرد ولی قدم بسیار خوبی است. این پویش به بچه‌ها کمک می‌کند که از دوران خردسالی، کودکی و نوجوانی با بخشیدن و مهربانی آشنا شوند و خو بگیرند. در روزگاری که بی‌حسی و عدم واکنش به حس‌وحال مردم فراگیر شده است، به بچه‌هایی که جا پای بزرگ‌ها می‌گذارند، کمک می‌کند تا قبل از ورود با این خصوصیت آشنا شوند؛ چون مهربانی و بخشش جامعه را دربرمی‌گیرد و باعث می‌شود روحیه جامعه لطیف شود؛ شاید خیلی از خشونت‌ها از بین برود. ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که بعضی از معضلات باعث شده، نسبت به هم بدبین و پرخاشگر باشیم؛ اگر بخشش وجود داشته باشد از این موضوع جلوگیری می‌کند. به عقیده من بهتر است این الگوسازی از مدارس شروع شود و حتی مدارس یک کلاسی به نام بخشیدن و مهربانی داشته باشند. به عنوان سخن پایانی، به این پویش خوش‌بین هستم. امیدوارم یک تاثیرگذاری شایسته‌ای در جامعه داشته باشد.