به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، آزیتا افراشی، در نشست رونمایی مجموعه سه جلدی «راه کوتاه، سفر طولانی» نگارش مسیح طالبیان که ششم بهمن برگزار شد، عنوان کرد: هایکو را نباید یک قالب شعری دانست بلکه می‌توان آن را به مثابه یک نگاه، نگرش و جهان‌بینی درنظر گرفت.
همچنین بهمن نامور مطلق، نویسنده و منتقد از مجموعه سه جلدی کتاب «راه کوتاه، سفر طولانی»، به عنوان یک دانشنامه یاد کرد و از دیدگاه گونه‌شناسی شعر، هایکو را از گونه‌های ایجازی برشمردند و آن را در تقابل با کلام‌محوری شعر در فرهنگ‌های خاورمیانه و از جمله ایران پنداشت که مُطول است.
وی به اکولوژی زبان اشاره کرد و گفت: شعر و زبان در شرق آسیا و از جمله ژاپن را یک زبان پالایش‌یافته و ناتمام و استرلیزه در تقابل با زبان در کشورهای خاورمیانه قرار داد که به مُطول‌گویی و کمال متمایل است.
فرزاد کریمی، نویسنده و منتقد ادبی نیز ضمن اشاره به اهمیت این مجموعه با نگاه انتقادی به کمبودهای آن پرداخت و با اشاره به حجم اصطلاحات به کار رفته به جای خالی کتابنامه و نمایه و توضیح جامع این اصطلاحات اشاره کرد و همچنین جای یک فصل دیگر را در آغاز کتاب که به پیشینه و روش پژوهش بپردازد، خالی دانست.
کریمی همچنین تضاد موجود در دیدگاه‌های ماسائوکا شیکی درباره هایکوی مدرن را که هایکو را از یک طرف در حوزه رئالیسم می‌پندارد و از طرف دیگر اعلام می‌کند که «تخیل چاشنی هایکو است» را به عنوان یک مسئله مطرح کرد و با دیدگاه فلوبر این تضاد را قابل باور پنداشت زیرا هر پدیده، تجربه و یا هر رویدادی در شعر از روزن ذهن عبور می‌کند.
حمیدرضا شعیری، استاد دانشگاه نیز در این نشست ابتدا به تاریخچه انجمن‌های دوستی بین فرهنگ‌های مختلف پرداخت و دلیل انتخاب موسسه فرهنگ سینا را برای این نشست، همگونی فضای این محل با فضای آرامش‌بخشِ شعر هایکو عنوان کرد چراکه هایکو ریتم و شتاب زندگی و ضرب‌آهنگ تند زندگی را متوقف می‌کند و نوعی آرامش به انسان دست می‌دهد.
شعیری اضافه کرد: هایکو موجود زنده‌ای است و فضایی را ایجاد می‌کند که رنگ و بوی هستی دارد و انسان را وادار می‌کند که به چیستیِ درد فلسفه و زبان وارد شود و رابطه خود با خود و خود با طبیعت را هموار و با خود و جهان آشتی کند.
نظرات