به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در بوشهر، فرج‌الله کمالی متولد سال 1328 در شهر برازجان بود. وی تا پنجم دبیرستان در رشته طبیعی در برازجان تحصیل کرد و پایه ششم را در دبیرستان سعادت بوشهر ادامه داد و همان جا دیپلم طبیعی گرفت.

کمالی در سال 1350 در رشته زیست‌شناسی از دانشگاه اصفهان دانش‌آموخته شد و پس از گذراندن دوران خدمت سربازی، به استخدام وزارت بهداشت درآمد و به‌عنوان کارشناس مواد غذایی، آشامیدنی، آرایشی و بهداشتی در شهرهای شیراز، بوشهر و برازجان به خدمت پرداخت.

زنده‌یاد کمالی از نام‌آورترین شاعران محلی‌سرای دشتستان بود و از معروف‌ترین اشعار محلی او می‌توان به «دشتسون (دشتستان)» و غزل زیبا و عاشقانه «قمرو» اشاره کرد.

سلوک دیرپای کمالی در شعر محلی و علاقه‌مندی مفرط او به بازگویی واژه‌ها، اصطلاحات و تمثیلات بومی دشتستان به‌همراه تسلط کاملش بر زاوایای ادبی و عروض و قافیه، به او در عرصه شعر بومی تشخص ویژه‌ای بخشیده بود.

فرج‌الله کمالی را با اطیمنان می‌توان در شعر بومی، شاعری صاحب سبک و زبان ویژه و از پیشگامان شعر محلی استان بوشهر دانست. پختگی و استواری زبان او در سروده‌هایش از تجربه دیرپای شاعری حکایت دارد که علاوه بر شعر بومی در عرصه شعر رسمی نیز صاحب تجارب گران بهایی است.

از میان نام‌آوران عرصه شعر محلی استان بوشهر، کمالی نخستین شاعری بود که مجموعه‌ای از برجسته‌ترین شعرهای محلی خود را در کتابی با عنوان «دشتسونی» به چاپ رساند؛ انتشار این کتاب به‌خوبی بیان‌کننده بضاعت این شاعر در عرصه شعر بومی است.

گویش محلی شعرهای کمالی، گویش غلیظ دشتستانی به‌خصوص برازجانی بود. این شاعر در سرودن شعر محلی، صاحب انگیزه‌های متعددی بود. شعر محلی برای او هم وسیله بیان احساسات و عواطف شخصی و روایت احوال عاشقانه خویش بود، هم ابزاری برای ابراز عقاید سیاسی و اجتماعی و انتقادی؛ اما در همه این احوال، کمالی به یک نکته دیگر نیز نظری خاص داشت و آن حفظ و اشاعه فرهنگ گویشی دشتستان بود.