به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، به نقل از سوره مهر نویسنده کتاب «پایی که جا ماند» در نشست «عصرانه با طعم كتاب» كه عصر روز سه‌شنبه، 14 آبانماه 92 در فرهنگسراي فردوس برگزار شد، به اهميت نگارش خاطرات خود به صورت روزانه در دوران اسارت اشاره و اظهار کرد: « من پيش از اسيرشدن ديد‌بان بودم، ديد‌بان تنها شخصي در جبهه است كه با كاغذ و قلم سر وكار دارد و بايد از همه چيز گزارش تهيه كند. من پس از اسيرشدن هم ديدبان حوادث و اتفاقاتي كه مي‌افتاد بودم و به وظيفه‌ام عمل كردم.»

مرتضی سرهنگی ریيس دفتر ادبيات مقاومت حوزه هنری نيز در بخش ديگری از این برنامه گفت: جنگ در هر كشوری منجر به ايجاد شدن ادبياتی نو می‌شود. جنگ ايران هم سه ژانر مختلف را ايجاد كرد: ادبيات خودنگاشت، خاطرات همراه با مصاحبه و تدوين و خاطرات مبتني بر يادداشت‌هاي روزانه.

وي در ادامه با اشاره به ممنوع بودن كاغذ و قلم در اردوگاه‌ها و زندان‌هاي عراقي، افزود: در ميان 300 كتابي كه از اسیران ايراني منتشر شده‌است، تنها دو جلد از آن‌ها بر اساس يادداشت روزانه است. يكي خاطرات جواد محمدپور در كتاب «ديوارهاي بغداد» و ديگري كتاب «پايي كه جا ماند» اثر سيدناصر حسيني‌پور. به همين دليل مي‌توان خاطرات بر اساس يادداشت روزانه را يكي از گونه‌های ادبي نادر در ايران دانست.

قاسمعلي فراست، نويسنده و منتقد ديگر اين برنامه نيز ويژگي برجسته كتاب «پايي كه جا ماند» را صداقت نويسنده آن دانست و گفت: سيدناصر حسيني‌پور از معدود نویسندگانی است كه تصوير زشت و مهيبی از نظامي‌های عراقي نشان نداده و وقايع را آن‌طور كه واقعاً اتفاق افتاده، بيان كرده‌است. اين صداقت را می‌توان در تقديم شدن كتاب پايي كه جاماند به نگهبان سيدناصر حسيني‌پور مشاهده كرد.

وي ادامه داد: اين صداقت و اين استفاده فراوان از جزیيات مي‌تواند به منِ نويسنده براي نوشتن يك داستان يا رمان تاثيرگذار كمك بسياري كند؛ زیرا ادبيات تنها ديدن زشتي‌ها نيست.

نخستين نشست عصرانه با طعم كتاب با حضور سيدناصر حسيني‌پور، مرتضي سرهنگي و قاسمعلي فراست در سالن سينماي فرهنگسراي فردوس و به منظور نقد وبررسي خاطرات مندرج در كتاب «پايي كه جا ماند» برگزار شد.