به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، به نقل از ستاد خبري اولين همايش داستان كوتاه‌ ايران، كرميار، نويسنده و كارگردان،  وظيفه اصلي اين همايش را دور هم جمع كردن نويسندگان مختلف در كنار هم دانست.
 
وي در ادامه گفت: اين همايش اگر بر آن است گامي موثر در ادبيات داستاني بردارد، بايد بتواند نويسندگان را از طيف‌ها و سليقه‌هاي مختلف دور هم جمع كند تا با نقد و بررسي صحيح آثار و آسيب‌شناسي موثر بتوان به جايگاه واقعي  داستان كوتاه در ادبيات داستاني معاصر دست يافت.
 
وي اين همايش را اقدامي قابل توجه خواند و گفت: خيلي خوب است بعد از 30 سال به داستان كوتاه ايراني توجه مي‌شود و همايشي با اين عنوان شكل مي‌گيرد. 

كرميار دهه‌هاي 40 و 50 را بهترين دوران داستان كوتاه در ايران دانست و گفت: اگر در آن دهه‌ها داستان كوتاه پيشرفت داشت دليلش وجود مجلات تخصصي ادبي و محافل نقد و بررسي آثار ادبي بود. 

نويسنده شايسته تقدير جايزه ادبي جلال آل‌احمد افزود: بعد از منحل شدن محافل ادبي، نويسندگان از هم دور شدند، با اين حال در دهه 60 و 70 چند داستان كوتاه خوب داشتيم، اما بعد از آن كارشناسان از كيفيت غافل شدند و متاسفانه داستان كوتاه در ايران از حركت باز ايستاد. 

كرميار دليل ديگر افت كيفي داستان‌هاي كوتاه اين دوره را بي‌تجربه بودن نويسندگان  و فقدان پشتوانه مطالعه در آنان دانست و گفت: متاسفانه امروزه شاهد خلق شدن آثاري هستيم كه از لحاظ محتوا و مضمون بسيار ضعيف هستند و دليل آن نبودن همان نظرات كارشناسانه و از سوي ديگر ورود نويسندگان كم‌سواد به عرصه ادبيات كشور است. نويسندگاني كه بعضا بدون مطالعه و فقط با خواندن يكي دو اثر از نويسندگان ديگر دست به قلم مي‌برند و اثري بي‌محتوا و ضعيف خلق مي‌كنند.