اطرايي در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، با بيان اينكه  موسيقي يكي از علوم قديمي است و در گذشته هر حكيمي از آن اطلاع داشته، گفت: در قديم حكيمان بايد هفت علم قديم را فرا مي‌گرفتند كه يكي از آنها موسيقي بود.

وي ادامه داد: «فارابي»، «ابن‌سينا» و تمام حكما در حوزه موسيقي رسالاتي را از خود باقي گذاشته‌اند. ما به درستي نمي‌دانيم آنان عملا موسيقي را مي‌دانستند و يا تئوري آنرا نوشته‌اند. از اين دوران در علوم تغييراتي رخ داد و به شاخه‌هاي كوچك‌تري تقسيم شد.

اطرايي توضيح داد: با گوناگوني علوم افراد مختلفي وارد اين شاخه‌هاي مختلف شدند. اين روند ادامه پيدا كرد تا حال حاضر كه موجب ماندگاري يكسري كتاب‌هاي با ارزش و تعادی کتاب بی‌فایده در حوزه موسيقي شد.

وي با بيان اينكه كتاب‌هاي با ارزشي در اين حوزه با علم بر تئوري و عمل موسيقي نوشته شده كه مولفان آن از افراد اهل تحقيق و مطالعه محسوب مي‌شوند، اظهار داشت: هر موسيقيداني نمي‌تواند نويسنده باشد. فردي كه كتاب آموزش موسيقي مي‌نويسد بايد با جوانب مختلف موسيقي و زيرشاخه‌هاي آن آشنا باشد؛ تا كتاب بنويسد نه رونويسي انجام دهد.

اطرايي افزود: در تمام زمينه‌هاي هنري اين مشكل وجود دارد. هم كتاب‌هاي فاخر نوشته مي‌شود و هم آثار سخيف به چاپ مي‌رسد. اجتماع طبقات مختلفي دارد و براساس نيازهاي موجود اين كتاب‌ها منتشر مي‌شود.

وي معتقد است: جامعه كتابخوان به قدر كافي دانا است و تشخيص مي‌دهد كدام كتاب را تهيه كند. از اين رو كتاب‌هاي نازل در همان چاپ اول دچار مشكل مي‌شوند ولي آثار ارزشمند در چند ماه كوتاه به چاپ‌هاي بعدي مي‌رسند.

اطرايي با بيان اينكه مشكل اصلي در حوزه كتاب‌هاي آموزشي موسيقي نبود كتاب خودآموز است، اظهار داشت: براي تعداد محدودي از سازها خودآموز نوشته شده؛ ولي این خودآموزها روشمند نيست.

«ارفع اطرايي» تلاش‌هاي مستمري در زمينه‌هاي مختلف از تك‌نوازي و شركت در اركسترهاي مختلف گرفته تا تاليف كتاب‌هاي مربوط به موسيقي ايران، كتا‌ب‌هاي چون «فرهنگ موسيقي ايران»، «دوازده مقام موسيقي ملي ايران»، «سنتور و ناظمي»، «زندگي و آثار حبيب شماعي» و «بوي جوي موليان» دارد.