درباب شیرینکاری‌های مترجمان ایرانی؛

از بهروزیِ «تن‌تن» تا «نرگس و زرین‌دهن»

استفاده از شعر و ضرب‌المثل فارسی یا معادل‌سازی برای اصطلاحات و واژگان خارجی با اتکا به ذخایر مکتوب و شفاهی فارسی و خلاصه شیرینکاری و ذوق‌ورزی در ترجمه از وسوسه‌های همیشگی مترجمان ادبی بوده است. تاریخ شیرینکاری در ترجمه‌های فارسی به پیش از مترجمانی چون شاملو و قاضی برمی‌گردد. در طول این تاریخ دور و دراز، بعضی از این شیرینکاری‌ها، مثل کار قاضی در «دن‌کیشوت» سروانتس، جواب داده و در متن خوش نشسته و بعضی هم لایتچسبک مانده‌اند.