سرویس بین‌الملل خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - الهه شمس: پنی، شاعر ۲۵ ساله اسکاتلندی، نوشتن را در یکی از سخت‌ترین دوران زندگی‌اش آغاز کرد. او نوشتن را زمانی آغاز کرد که برای مقابله با پیامدهای روحی خروج از یک رابطه آزارگرانه طولانی، به گلدوزی پناه برده بود، اما این کار آن‌قدر شدید شد که علائم اولیه سندروم تونل کارپال در دستانش پدیدار گشت. در آن شرایط که قلب و دستانش هم‌زمان درد می‌کردند، به شعر روی آورد؛ هنری که به گفته خودش «ارزان، قابل‌حمل و بی‌نیاز از مهارت تخصصی» بود.

اولین شعر او با عنوان «عسل» (Honey)، روایتی بی‌پرده از تجربه زیسته‌اش بود: «مرا عسل صدا می‌زدی، بااین‌که گفته بودم این صدا آزارم می‌دهد / و روزبه‌روز دندان‌هایت را فرو می‌بردی و مرا می‌مکیدی / از خون، از شهد، از امید و از میل…» این شعر در مجموعه poyums منتشر شد که به پرفروش‌ترین کتاب شعر نخست سال ۲۰۲۴ بدل گشت.

پنی تأکید می‌کند که شعر برایش نقش درمانی مستقیم نداشته است: «شعر درمان نیست؛ درمان، درمان است. من دارو مصرف می‌کردم و پیش درمانگر می‌رفتم. شعر فقط راهی برای ثبت این مسیر بود.» او در گفت‌وگو با ما می‌گوید: «مردم فکر می‌کنند شاعر با یک قلم پَر پشت میز می‌نشیند. من اما بین هق‌هق‌هایم، روی زمین حمام شعر می‌نوشتم. در پایین‌ترین نقطه زندگی‌ام می‌نوشتم، چون شبیه یک آزمایش فکری بود: اگر بتوانم این را به قافیه درآورم، پس می‌توانم آن را پردازش کنم.»

نوشتن همچنین راهی برای بازپس‌گیری کنترل زندگی و نقش‌هایی بود که از او دریغ شده بود: «چطور باید دانشجو بود؟ چطور باید دوست بود؟ چطور باید تمام ارتباط‌هایی را که قطع شده بودند، دوباره برقرار کرد؟»

بخشی جدایی‌ناپذیر از هویت نویسندگی پنی، زبان اوست. اولین شعری که در فضای مجازی منتشر کرد، «بچه‌دار نمی‌شوم» (I’m No Havin Children)، بیش از آنکه تأملی بر مادری باشد، بیانیه‌ای درباره قدرت سیاسی و اجتماعی زبان اسکاتس بود. او که در خانه‌ای دوزبانه بزرگ شده، از اینکه زبان مادری‌اش اغلب نشانه بی‌سوادی یا فقر تلقی می‌شود، آگاه است و سال‌هاست با انتشار روزانه واژگان اسکاتس، برای احیای آن تلاش می‌کند. او این نگاه تحقیرآمیز به زبان اسکاتس را نتیجه سیستمی می‌داند که زبانی دیرینه را به نفع شیوه گفتار مورد تأیید قدرت به حاشیه رانده است.

انتشار poyums هم‌زمان شد با پخش مستندی در بی‌بی‌سی که روند قضایی پرونده خشونت خانگی پنی را دنبال می‌کرد. پس از چهار سال پیگیری، آزارگر او محکوم و حکم عدم مزاحمت برایش صادر شد. او از به‌کار بردن صریح عبارت «خشونت خانگی» در توصیف آثارش ابایی ندارد: «مردم می‌پرسند کتابت درباره چیست؟ باید بگویم سفر درمانی؟ نه، درباره خشونت خانگی است. می‌خواهم فضایی ایجاد کنم که این کلمه تابو نباشد و کسانی که آن را می‌شنوند، احساس کنند دیده شده‌اند و نیازی به پنهان‌کاری ندارند.»

در مجموعه دوم او، poyums annaw، عناوینی چون «داری از تروما سود می‌بری» و «شعرت آشغال است» نشان می‌دهد که او همچنان با انگ و شرم ناشی از این تجربیات مقابله می‌کند. با این حال، پنی مشتاق است هنری فراتر از تروما خلق کند و از آشنا کردن نسل جدید با شعر لذت می‌برد. او به دانش‌آموزانی که می‌گویند شعر دوست ندارند، یادآوری می‌کند که احتمالاً آثار رپر محبوبشان نیز نوعی شعر است.

او در پایان می‌گوید: «آن‌قدر با شرم از خودم زندگی کردم که نمی‌خواهم هیچ‌کس دیگر چنین حسی داشته باشد.»

منبع: theguardian.Sun 14 Sep 2025