به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، پاسداشت یاد و نام بزرگان و مفاخر کشور راهی است برای الگوسازی؛ راهی که کمک می‌کند جوانان با زیست علمی و شخصی این عزیزان آشنا شوند و با الگوگیری، راه پُرتلاش و پُرافتخار آنها را ادامه دهند. بنیاد ملی نخبگان از چند سال قبل اقدام به برگزاری مراسم تکریم از نخبگان و مفاخر معاصر ایران زمین در سراسر کشور کرده است که گزارش آن در بولتنی به نام «طواف شمع» و نشریه‌‌ای به نام «هنرنامه» منتشر شده است. بازخوردهای این اتفاق مبارک باعث شد تا خبرگزاری کتاب ایران با همکاری بنیاد ملی نخبگان تصمیم به درج برشی از زندگی شخصی و حرفهای این بزرگان زیرِ نام «قاب روایت» کند. این مجموعه به قلم «محسن شاه‌رضایی» نوشته شده و تقدیم به خوانندگان خبرگزاری کتاب ایران می‌شود.
متن این شماره قاب روایت به شرح زیر است:
مردم محله‌های فقیرنشین مشهد صدای موتورش را می‌شناختند؛ همان‌ها که بیماری در خانه داشتند؛ ولی پول و پای بردنش به مریضخانه یا مطب دکتر را نداشتند. بعدازظهرِ روزهایی مشخص در طول هفته، به انتظار دکتر می‌نشستند. می‌دانستند که می‌آید و زنگ خانه‌هایشان را می‌زند. قبل از آنکه فرصت سلام کردن پیدا کنند، به آنها سلام کرده، بیمارشان را معاینه می‌کند؛ آن‌گاه داروی موردنیاز را از خورجین موتورش بیرون آورده؛ توصیه‌های لازم را می‌کند و می‌رود؛ بی‌آنکه پولی بخواهد یا بگیرد یا منتظر تشکری باشد. دیگر این اخلاقش دست همه آمده بود. باوجوداین، گاهی پیشنهادهایی خارج از عرف به او می‌دادند. یک‌بار به او گفتند چرا اتومبیل لوکسی نمی‌خرد تا راحت تردد کند و او گفته بود: «موتورسیکلت بیشتر به کارم می‌آید، کوچه‌پس‌کوچه‌هایی که من می‌روم راه ماشین‌رو ندارند.» البته که خود دکتر هم می‌دانست که رفتاری متفاوت با سایر همکارانش دارد؛ پس بی‌جهت نبود که می‌گفت: «این کار من یا از یک عاشق برمی‌آید یا از یک دیوانه. البته شما من را دومی فرض کنید.»؛ اما مردم با جان و دل رفتارهای فروتنانه و مردم‌دارانه او را درک می‌کردند و می‌دانستند که مرتضی شیخ پزشکی حاذق، عالمی بزرگوار و عاشقی مؤمن است.
یکشنبه ۲۵ مهر ۱۴۰۰ - ۰۸:۰۰
نظر شما