شهلا آبنوس(دینوی‌ زاده) در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: رمان " از آن هجده ماه و هفت روز" داستانی در رابطه با جنگ است و با توجه به این مساله و رکود بازار کتاب، انتظار نداشتم که رمانم با استقبال مخاطب روبه‌رو شود. چون به هر حال از جنگ گفتن تلخ است و رمان من هم در مورد حاشیه‌های تلخ جنگ است و صادقانه بگویم انتظارش را نداشتم که دیده شود و پس از شش ماه به چاپ دوم برسد.

این نویسنده در مورد فعالیت‌های جدید خود گفت: کار نگارش رمان"هوو" را مدتی است به پایان رسانده‌ام اما به دلیل مشکلات با نشر درگیر کارهای انتقال آن به نشر دیگری هستم. رمانی که مشغول نوشتن آن هستم "کسی با من عکس نمی‌گیرد" نام دارد و چند روایت موازی را بیان می‌کند. که در این رمان هم مانند کار قبلی‌ام، دغدغه‌ام جنگ و زن است. در نوشتن این رمان هم وارد حوزه رئال جنگ شده‌ام هم حوزه رئال اجتماعی، به مشکلات و دغدغه‌های زنان در جامعه امروز پرداخته‌ام و تا به حال که به نیمه رمان رسیده‌ام از نتیجه کار راضی هستم. امیدوارم که این یکپارچگی تا انتهای رمان حفظ شود و دچار شتاب‌زدگی‌های معمول برای به پایان بردن آن نشوم. در مورد خلق شخصیت‌های رمان از آدم های اطرافم الگو گرفته‌ام و هرچه رمان جلوتر می‌رود با  شخصیت‌ها احساس نزدیکی بیشتری می‌کنم. گاهی حس می‌کنم این شدت احساساتی بودنم به کارم لطمه می‌زند.

نویسنده رمان "دخترم، عشق ممنوع" در رابطه با وضعیت ادبیات معاصر ایران در حوزه ادبیات جنگ گفت: من خودم را به نوعی نماینده تمام زنان جنگ‌زده و جنگ‌دیده می‌دانم. پس از 27سال که از اخذ مدرک کارشناسی‌ام  می‌گذرد تصمیم گرفتم که در حوزه ادب پایداری ادامه تحصیل بدهم. در این زمینه تنها به جنگ خودمان هم فکر نمی‌کنم و همیشه کنجکاو بوده‌ام تا بدانم مردم سرزمین‌های دیگر که درگیر جنگ بوده‌اند به چه نوع ادبیاتی، ادبیات پایداری می‌گویند. وقتی می‌گوییم دفاع مقدس، خیلی‌ها جبهه می‌گیرند، اما به نظرم هرگونه دفاعی از شرف، دفاعی مقدس است و جنگ مال همه ما بود. چه ما که جنوبی بودیم چه تازه‌عروسی که در شهر دیگری همسر سرباز جبهه بود، همه و همه به نوعی درگیر جنگ بودیم. درواقع می‌خواستم دیدم را نسبت به جنگ توسعه بدهم و تنها به وجه احساسی آن نپردازم.



وی ادامه داد: به همه نویسندگانی که علاقه دارند در حوزه جنگ کار کنند، ‌توصیه می‌کنم به پیشنهاد رهبر معظم انقلاب، کتاب "دن آرام" را حتما مطالعه کنند. چراکه بی‌توجهی به این کتاب گناهی است نابخشودنی. ما فقط نباید از حوزه ایدئولوژیک به جنگ نگاه کنیم و جنبه انسانی آن را نیز باید لحاظ کنیم و به نظر من تمام جنگ های دنیا از این نظر قابل تامل‌اند و امیدوارم روزی برسد که دیگر جنگی نباشد.

نویسنده کتاب" از آن هجده ماه و هفت روز" در مورد تجربه‌های زیستی خود و نقش این مساله در موفقیت آثار نویسندگان گفت: تجربه زیستی درصد بالایی از نوشتن را شامل می‌شود. منظورم این نیست که حتما آن اتفاق را تجربه کرده باشیم. به عنوان مثال درباره نوشتن معضلی به نام طلاق، باید با  کسانی که این مساله را تجربه کرده‌اند، آشنا شد و در مورد آن تحقیق کرد.
من از نوجوانی وارد هیجانات انقلاب اسلامی شدم و بعد از آن هم جنگ و دفاع مقدس. من از 17سالگی وارد محیط بیمارستان شدم به عنوان پرستار و یک سال بعد هم وارد کار تدریس شدم و به عنوان معلم خدمت کردم.  هم شاگرد شش ساله‌ لازم التعلیمی که نمی‌توانست صبح ها به دلیل  کارگری، مدرسه برود، داشتم، هم شاگرد پنجاه ساله و هم شاگرد رزمنده. این‌ها تمام تجربه‌هایی است که به ناخودآگاه داخل آنها پرتاب شدم. جنگ‌زدگی، مهاجرت‌های اجباری، تعاملاتی که با آدم‌های مختلف داشتم همه و همه تبدیل به تجربیات زیستی ارزشمندی برایم شد که در نوشتن از آن‌ها کمک می‌گیرم.

شهلا آبنوس در مورد وضعیت فعلی ادبیات معاصر ایران گفت: من آدم ناامید و بدبینی نیستم و با کسانی که داستان ایرانی را از دست رفته می‌بینند، موافق نیستم. به نظرم ما نباید ادبیات خودمان را با نمونه های موفق خارجی مقایسه کنیم. ادبیات ما در مقایسه با آثاری که مدام با آنها قیاس می‌شود حکم کودک نوپایی را دارد که تازه راه رفتن و سخن گفتن یاد گرفته و باید برای ادامه راه تشویق شود.