سیدصادق سجادی، معاون پژوهشی مرکز دایره‌المعارف بزرگ اسلامی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، کتاب «هستی و زمان» تالیف مارتین هایدگر با ترجمه سیاوش جمادی را به عنوان کتابی برای مطالعه در تعطیلات آخر هفته پیشنهاد می‌کنم.
وی افزود: این کتاب نظریه‌ای تا حدی نو اما مبتنی بر آراء فیلسوفان قبل از هایدگر را مطرح می‌کند و با مطالعه آن با دیدگاه‌های فلسفی هایدگر نیز آشنا می‌شویم.
هستی و زمان یا وجود و زمان (به آلمانی: Sein Und Zeit) کتابی از مارتین هایدگر است که آن را مهم‌ترین اثر فلسفی قرن بیستم نامیده‌اند. برخی آن را به بمبی در عالم فلسفه مانند کرده‌اند. گفته‌اند که حتی منتقدانش از تأثیر این کتاب در امان نمانده‌اند.
کتاب هستی و زمان هایدگر از یک مقدمه و یک بخش تشکیل شده است. هایدگر در مقدمه این کتاب به ضرورت پرداختن به پرسش درباره بودن یا هستی اشاره می‌کند. وی این ضرورت را بر دو پایه وجودشناسی و بودنی تشخیص می‌دهد. بر پایه اول موضوع اصلی خود بودن است و انسان نیز از آن منظر دیده می‌شود. بر پایه دوم منظر بودنی‌هاست که محور است. بخش اصلی کتاب خود مشتمل بر دو بحث کلی است یکی تحلیلی بنیادین زیستنده (Dasein) و دیگری زیستنده و زمان هر یک از این دو بحث کلی از شش فصل تشکیل شده‌اند.
در فصول شش‌گانه، مبحث اول هایدگر پس از ارائه روش تحلیل وجودی به تفاوت آن با انسان‌شناسی و روانشناسی زیستنده‌شناسی تاکید می‌کند. وی در ششمین مبحث خود در چارچوب مقوله دغدغه به عنوان مقوله‌محوری مقولاتی چون حقیقت اضطراب و عیانی (بروز) زیستنده را به بحث می‌گذارد.
در قسمت دوم کتاب، هایدگر به وجه دومی که در عنوان آن آمده است یعنی زمان می‌پردازد. در این قسمت نیز در قالب فصولی شش‌گانه مباحثی که بیانگر تفکیک‌ناپذیری بودن در دنیا و زمانی بودن دغدغه هستند را ارائه کرده است. در این چارچوب مباحث اساسی قسمت اول این بار در ارتباط با زمانی بودن مورد بحث قرار می‌گیرند. مقولاتی چون آشکاری و عیانی مسئولیت و خویشتن اصیل در این چارچوب مورد بررسی قرار گرفته‌اند. نهایتا تاریخ‌مندی و در زمان بودن به عنوان نتایج کاری این کتاب مورد بحث هستند.
پنجشنبه ۱۴ مرداد ۱۳۹۵ - ۲۱:۰۰
نظر شما