به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از روزنامه فرانکفورتر آلگماینه سایتونگ، متن کامل این یادداشت چنین است: 

«من همواره به عنوان یک نویسنده مداخله در مسایل سیاسی را خطرناک می‌دانم. یکی به این دلیل که نظریه‌ها و عقاید، آزادی درونی را محدود می‌کنند و دیگری به این دلیل که من در این زمینه تخصص و اطلاعات اندکی دارم و نیز بخش اعظم مسایل سیاسی پشت درهای بسته مطرح می‌شوند اما این جا دیگر مساله بر سر سیاست نیست بلکه موضوع بر سر فقدان غیر قابل تحمل شهامت است. علاوه بر این، موضوع بر سر پس زمینه اطلاعاتی نیست بلکه بر سر بی‌شرمی علنی است. حتی اشتازی(سازمان امنیت آلمان شرقی) اطلاعاتی کمتر از آن چیزی که آژانس امنیت ملی آمریکا از من می‌داند، در اختیار داشت. ما از این حق برخورداریم که از حریم شخصی خود محافظت کنیم و سیاستمداران ما این وظیفه اخلاقی را بر عهده دارند که در این زمینه وارد عمل شوند. 

اگر من تنها از بخش کوچکی از کل این رسوایی با خبر بودم – یعنی ارتباط صرف این موضوع به امور خارجی - چه برسد به آن مقداری که رییس جمهوری آمریکا از آن می‌داند، برای عصبانی شدن من کافی بود. به علاوه بدتر از این مساله آن است که رییس جمهوری آمریکا به هیچ وجه نمی‌فهمد که چه می‌گوید و صحبت‌هایش را عذرخواهی قلمداد می‌کند. آیا این مساله تنهابه کشورهای خارجی مربوط است؟ فقط به لهستان؟ فقط به آلمان؟ فقط به چینی‌ها ارتباط دارد؟ 

باراک اوباما فقط برای همین اظهارات نیم بندش باید از بقیه کشورهای دنیا عذرخواهی می‌کرد. حتی اگر خودش این کار را انجام نمی‌داد، دیپلمات‌های او باید این کار را انجام می‌دادند و تلاش می‌کردند تا خسارات ناشی از این رسوایی را تخفیف دهند اما به جای این اتفاق، چه اتفاقی می‌افتد؟ یک وزیر از کابینه آنگلا مرکل اجاره پرواز به ایالات متحده را پیدا می‌کند تا آن جا با خواهش و التماس خواستار روشن شدن موضوع شود. به بیان دیگر، بعد از بی شرمی و وقاحت، خفت و خواری از راه می‌رسد.
جناب آقای رییس جمهوری، من به کلی تروریسم را محکوم می‌کنم و با هر نوع آن مخالفم اما به جای آن که با برنامه‌های جاسوسی به حریم شهروندان دنیا تجاوز کنید، به جای آن که با عملیات هواپیماهای بدون سرنشین موافقت کنید و یا افراد را بدون هیچ اتهامی زندانی کنید، شاید باید برای یکبار هم شده در این مورد می‌اندیشیدید که این کینه و نفرتی که انسان‌ها را وامی دارد برای آسیب رساندن به شهروندان شما و ساختمان های شما جانشان را به خطر بیندازند، از کجا نشات می‌گیرد و آیا می‌تواند با این راه و روش رفتار شما ارتباطی داشته باشد. 

سرکار خانم مرکل، شما چند بار و با چه شور و حرارتی زد و بندهای وزارت امنیت و اطلاعات جمهوری دموکراتیک آلمان (آلمان شرقی) را محکوم کرده‌اید! درست است، چون اشتازی یک تشکیلات نفرت‌انگیز بود که لزومی ندارد شما آن را برای من که یک فراری از آلمان شرقی به آلمان غربی هستم توضیح دهید. اما اشتازی شاید حتی به یک صدم یا یک هزارم اطلاعاتی که در مورد من یک جایی در آژانس امنیت ملی آمریکا بر روی دیسک ریخته شده، علاقه‌ای نداشت. سرکار خانم صدراعظم، مگر نه این که این وظیفه سیاسی، حقوقی و اخلاقی شماست که از من به عنوان شهروند در برابر حملاتی که به حریم شخصی من می‌شود، محافظت کنید؟ آیا بهتر نبود که شخصی که این اطلاعات را فاش کرده، در کشورمان پناه بدهیم؟ 

هموطنان عزیز، کاربران عزیز، مهندسان کامپیوتر عزیز و شما بانکداران عزیز، به انگلستان نگاه کنید. مسلما احمقانه است تصور کنید که دولت‌های اروپایی اصولا نسبت به جمع آوری اطلاعات حساس نیستند و امید واهی است اگر به یک امنیت تمام عیار و همه جانبه بیندیشید. با این همه من از شما سوال می کنم با توجه به همدستی آشکار و بی‌شرمانه شرکت های بزرگ آمریکایی با دولت ایالات متحده آمریکا زمان آن فرا نرسیده که در صورت عدم توضیح این مساله به فکر یافتن جایگزین‌هایی برای فیس‌بوک و گوگل باشید؟»
 
اویگن روگه متولد 1954 در شهر اورال روسیه است. او در رشته ریاضی در دانشگاه هومبولت درس خواند و در انستیتو مرکزی فیزیک زمین به عنوان همکار علمی مشغول شد. او پیش از آن که در سال 1988 از آلمان شرقی به آلمان غربی برود به عنوان نویسنده فیلم‌های مستند فعال بود و از سال 1989 کار نویسندگی و ترجمه برای تئاتر و رادیو را به عنوان حرفه اصلی خود برگزید. وی در سال 2009 برای دست نوشته های نخستین اثرش با نام «در زمان روشنایی رو به کاهش» جایزه آلفرد دوبلین را کسب کرد و سال 2011 با انتشار این رمان در قالب کتاب دو جایزه ادبی اسپکته و جایزه کتاب سال آلمان را دریافت کرد.