تعریف دین از منظر یک پدیدارشناس
پدیدارشناس به یک اعتبار، واجد موضع و منظر بیرونی است؛ چرا که هیچ تمایلی برای بررسی صدق و کذب گزاره‌های دینی و هیچ قصدی برای داوری و رجحان‌گذاری یک دین بر دیگری در سر ندارد و در عین حال به دلیل تلاش برای دستیابی به یک معرفت همدلانه و ارایه توصیفی بی‌طرفانه از این پدیده، به میزان زیادی به یک نگاه درونی نزدیک می‌شود. توجیه پدیدارشناس در دست یازیدن به این رویکرد توأمان، تقویت بی‌طرفی و بالابردن امکانات شناخت هرچه حقیقی‌تر از واقعیت‌های ارزشی است. از این رو نباید برخی شباهت‌های ظاهری باعث شود تا رهیافت یا روش پدیدارشناسانه با رویکردی کلامی همسان قلمداد گردد. وجه ممیزه بارز این دیدگاه آن است که اصولاً پدیدارشناسان، به پدیده‌ها در مقام «تحقق» نظر دارند و نه همچون کلامیون در مقام «حقیقت». (شجاعی زند، همان: 21 ـ 20)
در پایان با توجه به رویکردهای گوناگونی که در باب تعریف دین وجود دارد، می‌توانیم تعریفی را که فصل مشترک دیدگاه‌های گوناگون باشد ارایه کنیم، با چنین فرضی، تعریف اسمی ما از دین در این پژوهش عبارت خواهد بود از نظامی سازمان یافته از باورها، عقاید و رفتار که به نوعی به حوزه مافوق طبیعی (مابعدالطبیعه) یا قلمروی موجودات روحانی مربوط می‌شود.
صفحات 118 و 119/ سازمان‌های مردم نهاد /مهری سادات موسوی/ انتشارات پژوهشکده باقر‌العلوم (ع)/ چاپ اول/ سال 1391/ 336 صفحه/ 8000 تومان
جمعه ۱۱ اسفند ۱۳۹۱ - ۱۴:۰۰
نظر شما