به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، مخاطب این کتاب، کودکان و نوجوانانی‌اند که به آشنایی با موسیقی و سازهای گوناگون علاقه‌منداند.
ملکی در این کتاب به صورت مختصر به معرفی سازهای مناطق گوناگون ایران پرداخته است. وی در مقدمه کتاب دلیل این اختصار را این‌گونه شرح داده است: «متاسفانه نشد همه سازهای ایرانی را در این کتاب معرفی کنیم. از طرفی معرفی هر ساز بسیار کوتاه است؛ بدون ذکر جزییات. دلیلش هم برمی‌گردد به اسم کتاب و اینکه تازه می‌خواهیم با سازها رفیق شویم. پس بیشتر سعی شده انگیزه مطالعه و تحقیق در خوانندگان ایجاد شود.»
نویسنده در این اثر برای معرفی سازها به مخاطبان، آن‌ها را به دو روش دسته‌بندی کرده است. روش نخست بر اساس شیوه نواختن آن‌هاست که در آن سازها به صورت بادی، زهی و کوبه‌ای دسته‌بندی شده‌اند.
روش دوم دسته‌بندی، براساس محل سازهاست؛ به این ترتیب سازها به دو دسته محلی (مقامی، نواحی، منطقه‌ای) و سازهای ردیف دستگاهی (ملی و شهری) تقسیم شده‌اند.
غیر از این دسته‌بندی، همه سازهایی که از لخاظ ظاهری به هم شبیه‌اند به‌طور مختصر و در چند صفحه معرفی شده‌اند مانند «نی تکی»، «بالابان»، «دودوک»، «نی هفت‌بند»، «نَرمه نای» و «شمشال».
در کتاب «رفاقت با سازهای ایرانی» در کنار معرفی سازها از تصاویر آن‌ها نیز استفاده شده است؛ به این ترتیب مخاطب ساز را به حافظه بصری خود نیز می‌سپارد.
ضمن اینکه اگر سازها مربوط به منطقه خاصی از کشور باشند، لهجه محلی بیان ساز نیز آمده است؛ چرا که نویسنده معتقد است: «اگر بتوان از طریق شنیدن ملودی، دو تار مازندان را از دو تار خراسان تشخیص داد، چه بهتر است که برای بیان تفاوت سازها و برای فضاسازی بهتر، ساز مازندران را با همان لهجه محلی یعنی «دِتار» معرفی کرد.»
«عود»، «کَرنا»، «سورنا»، «قانون»، «کمانچه»، «قیچک»، «نقاره»، «سه تار»، «سنتور»، «رُباب» و «قاوال» از جمله سازهایی هستند که در این کتاب به کودکان و نوجوانان معرفی شده‌اند.
«رفاقت با سازهای ایرانی» اثر فاطمه ملکی را انتشارات سوره مهر به قیمت پنج‌هزار و 200 تومان منتشر کرده است.
یکشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۱ - ۱۲:۳۹
نظر شما