مير جلال‌الدين كزازي در گفت‌و‌گو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا) با بيان اين مطلب افزود: اديب نيشابوري يكي از سخنوران نامدار در روزگار ما (سده كنوني) است و سروده‌هاي او در كالبدهاي گوناگون سخن پارسي به ويژه در كالبد قصيده به يادگار مانده است.
وي در ادامه تاكيد كرد: اين شاعر علاوه بر استفاده از واژه‌هاي نوپديد در زبان فارسي از رخدادهاي روزگار نو و ابزارهايي كه در اين روزگار ساخته شده در شعر خود بهره برده است.
كزازي به شاگران اديب اشاره كرد و گفت: اديب نيشابوري پاره‌اي از نام‌آوران فرهنگ و ادب ايران از جمله ملک‌الشعرای بهار، محمد پروین گنابادی و بدیع‌الزمان فروزانفر را دانش آموخته است كه اين امر نشان از توان بالاي علمي اين شاعر توانا دارد.
وي در توضيح بيشتر سبك ويژه اين شاعر اظهار داشت: سبكي كه اديب به آن روي آورده سرودهايي را در برمي‌گيرد كه در آن‌ها بازتابي از روزگار كنوني را مي‌بينيم.
كزازي ادامه داد: سخنوري اديب همان است كه استادان كهن به كار مي‌گرفتند؛ اما سروده‌هاي او به علت بهره جستن از واژه‌هاي نوپديد بر ديگر سروده‌هاي شاعران پيشي گرفته است.
شیخ عبدالجواد ادیب نیشابوری، فرزند ملا عباس، در سال ۱۲۸۱ هجری قمری در نیشابور متولد شد. در کودکی به علت ابتلا به بيماري آبله، چشم راست و بخشی از چشم چپ او نابینا شد.
ادیب نیشابوری شاعری خوش قریحه بود و در سرودن شعر از سبک قاآنی پیروی میکرد. اما بعد از مدتی به شیوه ترکستانی روی آورد و سرانجام خود صاحب سبکی ویژه شد.
انتخاب الفاظ و انسجام ترکیبات و معانی دقیق ازخصوصیات بارز شعر اوست.
از او علاوه بر دیوان اشعار، «بخشی از شرح معلقات سبع» و «رساله‌ای درجمع بین عروض عربی و فارسی» باقی مانده است.
چهارشنبه ۶ خرداد ۱۳۸۸ - ۱۰:۴۴
نظر شما