به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در فارس، ابوالقاسم فقیری گفت: شیرازی‌ها به شب یلدا، « شب چِلّه» می‌گویند که و در فرهنگ عامه خود به وجود سه چله معتقدند، چله «کوچیکو» (کوچکه)، «چله بزرگو» (بزرگه) و «چله پیرزن». وی افزود: این پیرزن همان زنِ خاطرخواهِ عمو نوروز در فرهنگ عامه شیراز است که در قصه‌های کهن مردم فارس حکایتی شیرین دارد.

نویسنده کتاب «باورهای سرزمین مادری‌ام» به خوردنی‌های شب چله  در شیراز نیز اشاره و خاطرنشان کرد: خوردن آجیل شیرین مرسوم‌ترین خوراکی شب یلدای شیرازی‌هاست.؛ قرار دادن هندوانه، انار و خرمالو در سفره یلدا نیز در این شهر قدمتی دیرینه دارد.  

فقیری ادبیات عامه و شعر را از پررنگ‌ترین عناصر در آیین شب یلدای شیراز  دانست و تصریح کرد: خواندن شعرهای عامیانه شیرازی و یا واسونک یا حکایت‌های زیبای و شیرین که درگذشته به آن مَتَل یا متلک می‌گفتند نیز در این شب رواج دارد.

نویسنده کتاب «قصه های مردم فارس»، گلستان‌خوانی «تفأل به دیوان حافظ» را از رسوم شیراز در شب یلدا دانست که به آن فال دوره نیز گفته می‌شود.

فالی به نام «کولوک» نیز در گذشته در آداب و رسوم شیرازی‌ها وجود داشته که البته اکنون کمتر انجام می‌شود و به گفته فقیری ویژه زنان مجلس است.آن‌ها یک قطعه طلا یا هر چیز کوچکی متعلق به خود را در کوزه‌ای به نام «کولوک» می‌اندازند و یکی از دختران فامیل یکی از این وسایل را در کوزه بیرون می‌آورد . اولین قطعه متعلق به هر کس باشد، خوش‌یمن است و اقبال به او روی می‌آورد.

این فارس شناس در پایان گفت: بهانه اصلی تشکیل دورهمی‌های یلدا همان تازه کردن دیدارها و فارغ شدن از دغدغه‌ها و غصه‌های زندگی روزمره است.