به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، اسماعیل بن ابی الحسن (عباد) که به صاحب بن عباد مشهور است، از نویسندگان، ادبا و دانشمندان برجسته عصر عباسی سوم و وزیر دانشمند آل بویه بود.

وی به سال ۳۲۶ قمری در یکی از روستاهای طالقان دیده به جهان گشود. پدرش مردی فرهیخته و درس خوانده به شمار می‌رفت که حرفه‌اش کتابت بود. صاحب بن عباد نزد دانشمندانی همچون ابن عمید و احمد بن فارس بن زکریا دانشمند و لغت شناس بزرگ عصر خویش شاگردی کرد و در ادامه با سخت کوشی و تلاش بسیار در کسب علم و فضیلت به دانشمند، ادیب و سیاست مداری توانا تبدیل شد.  

او را که دانشمندی دوستدار مکتب اهل بیت(ع) به شمار می‌رفت، کافی الکفاة می‌نامیدند و به نقلی نقش انگشترش این بیت بوده است:

شفیع اسماعیل فی الآخرة/ محمد و العترة الطاهرة

او که سالیان بسیار در مسند وزارت آل بویه حضوری مقتدرانه داشت، پس از وفات موید الدوله و روی کار آمدن فخر الدوله، از سمت خویش استعفا کرد. اما فخرالدوله نپذیرفت و صاحب به کار وزارت در دولت آل بویه ادامه داد. صاحب بن عباد که از ناموران جهان تشیع و چهره‌های سرشناس ادبی و سیاسی عصر خویش به شمار می‌رفت، در سال ۳۸۵ هجری هنگامی که ۵۹ بهار از عمرش گذشته بود، در منطقه ری به دیار باقی شتافت.

فخر الدوله و دیگر بزرگان و صاحب منصبان آل بویه در مراسم او شرکت کردند و پس از مراسمی باشکوه، پیکر او را به اصفهان منتقل کرده و در مکانی به نام دریه به خاک سپردند.

نویسنده در این کتاب که به همت انتشارات میراث ماندگار شهر مقدس قم در ۱۲۷ صفحه به چاپ رسیده، می‌کوشد به بررسی زندگانی صاحب بن عباد وزیر دانشمند آل بویه پرداخته و در ادامه به ترجمه و شرح گزیده اشعار وی اقدام کرده است. لازم به ذکر است صاحب بن عباد از سرایندگان سترگ روزگار خویش بوده و اشعار آیینی بسیاری بویژه در ستایش اهل بیت رسالت(ع) از او بر جای مانده است.