رسولی به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، گفت: باید درباره فقدان آثار معتبر ادبیات معاصر ایران از مسئولان و سیاستگذاران تالیف کتاب‌های درسی سوال کرد و این‌که چرا علاقه چندانی به انتشار آثار برخی مشاهیر ادبیات معاصر در کتاب‌های فارسی مدارس ندارند. از این‌رو پیش از هر اقدامی، باید ابتدا ضرورت این کار را در باورهای برخی مسئولان فرهنگی جست و جو کرد.

وی افزود: به اغلب هنرمندان و نویسندگان فقط مزاری در قطعه هنرمندان یا نام‌آوران داده می‌شود و جالب است که می‌بینیم  همین نویسندگان جایگاهی در کتا‌ب‌های درسی یا دانشگاهی ندارند.

نویسنده کتاب «رقص بسمل»، نویسندگان و هنرمندان کشور را دارایی و ثروت اصلی ایران دانست و توضیح داد: وقتی با عملکردمان الگوی اشتباه ویترینی بودن نویسندگان را به نسل آینده  انتقال می‌دهیم، دیگر نباید از آنان انتظار شناخت دارایی‌های اصلی کشور را داشته باشیم. این بدان معنی نیست که نسل آینده به نویسندگان و شاعران معتبر معاصر یا گذشته‌اش علاقه ندارند، بلکه اصلا شناختی درباره این دسته از نخبگان برایش شکل نگرفته و وای به حال نسلی که صرفا بخواهد الگوی اشتباه پیشین خود را تکرار کند.

این نقاش و فیلمنامه‌نویس می‌گوید: چه ایرادی دارد اگر اثری که بازتاب خوبی میان مردم داشته و تاثیرگذار بوده، ولی نوشته یک نویسنده چشمگیر نیست، در کتاب‌های درسی به چاپ برسد؟ مساله این است که برخورد لحظه‌ای و تقویمی و مناسبتی با نویسندگان و شاعران نداشته باشیم.

رسولی تاکید کرد: مهم این است که نباید نگاه انجمادی به نویسندگان داشته باشیم و بخواهیم فقط تجربه پیشینیان را تکرار کنیم. انگورهای کشور ما متنوعند و هر کدام به نامی شهرت دارند. اگر غالب مردم ما انگور یاقوتی دوست داشته باشند، دلیل بر این نیست که دیگر انواع انگور بد است؛ بلکه آنها نیز طعمی نو و متفاوت دارند. اگر ما همیشه دنبال خواندن آثار یک گروه از نویسندگان باشیم، ذهن و ذوق ادبی‌ جامعه مان منجمد و خشکانده می‌شود.

پیشینه این پرونده در ایبنا

گفت‌وگو با نعمت‌الله سلیمانی، مهدی غبرایی، جواد مجابی، محمدهاشم اکبریانی و اسماعیل امینی و ابوتراب خسروی را در این باره بخوانید