به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، طبایی گفت: همان‌گونه که در مقدمه کتاب هم نوشته‌ام، تغزل با هستی درآمیخته است. یعنی از روزی که انسان بر این کره خاکی گام نهاده، تغزل و عشق‌ورزی با او همراه بوده است. تغزل هم پاره‌ای از هستی و حیاتش است. 

وی گفت: شاعران و اندیشمندان شاعر ما این حس را در شکلی در بیان ادب فارسی که بعدها به «غزل» معروف شد، جاودانه کردند و حس انسان به زنده بودن و همدلی بازگو کننده آن عاطفه انسانی است. 

طبایی افزود: آنچه در طول حیات ادبی این آب و خاک رخ داده، این بوده که شاعران از این شکل به جز مورد تغزل برای بیان نیازهای دیگر هم سود جسته‌اند. بیان داغ‌ها و دردهای اجتماعی و نیاهای انسانی در همه ادوار از آن جمله است. 

این شاعر افزود: کوشیده‌ام در همین شکل شناخته شده که شناسنامه ادبی ماست، زبان روزگار خودم باشم. انسانی را که امروز با ما زندگی می‌کند، از دیگر انسان‌های ادوار مختلف جدا شده است. در این دفتر خواستم همه ویژگی‌هایی را که شرایط زندگی امروز شکل داده، در شعر بیان کنم و تبلور داغ‌ها و دردهای روزگار را به گونه‌ای نشان دهم.

طبایی متولد 14 آذر 1323 در شیراز است. آخرین مجموعه وی، «مادرم؛ ایران»نام دارد که سال گذشته(1391) از سوی انتشارات شادان منتشر شد. مجموعه‌ شعرهای «جوانه‌های پاییز» (نشر پیروز/ 1344)، «از نهایت شب» (نشر بامداد/ 1350)، «گزیده آثار کوتاه از شاعران معاصر» (نشر پدیده/ 1351)، «خورشید‌های آن‌ سوی دیوار» (نشر توس/ 1360)، «شاید گناه از عینک من باشد» (نشر آیینه جنوب/ 1385) از آثار اوست.