«تاریخ ایران را همواره بر پایه اقدامات سلاطین و امیران نوشته‌اند و می‌باید کتاب‌هایی نوشته شود که موضوع آن‌ها مردم عادی که صاحبان اصلی مملکت هستند باشد.» این عبارت عقیده و باور پژوهشگری بود که گرچه تاریخ نخواند اما بیش از نیم قرن از زندگی خود را صرف فیش‌برداری و نگارش کتاب‌هایی درباره تاریخ ایران کرد و آثار ارزشمندی در زمینه جامعه‌شناسی تاریخی از خود به یادگار گذاشت.
