چاپ سوم کتاب «بخارای من ایل من» از سری مجموعه خاطرات 6 جلدی محمد بهمنبیگی از سوی نشر نوید شیراز منتشر میشود.
در بخشی از این کتاب با عنوان «بوی جوی مولیان» میخوانیم: «میخ چادر کوچکم را کنار چادر بزرگ پدر بر زمین کوفتم. دیگر کرایه نشین نبودم. خانهای به عظمت طبیعت داشتم. حیاطش، دشتها و چمنهای فارس، دیوارههایش کوهها و تپهها و بامش آسمان بلند و زلال، آسمانی که شب نیز از بس ستاره داشت نورانی و روشن بود.»
در بخشی دیگر از این کتاب با عنوان «دشتی» نوشته شده است: «همین که سر و صدای دشتی به گوشها رسید، همه خوشحال شدند. یک طغیان پنهان عمومی در جستوجوی راه و رخنهای بود که بجوشد و بیرون بزند. مردم ناراضی در پی مردی بودند که نخستین گام را بردارد. همه تشنه قهرمانی بودند که پرچم مخالفت را برافرازد. دشتی همین قهرمان بود.»
محمد بهمنبیگی (متولد 1298 - وفات اردیبهشت 1389) نویسنده ایرانی و بنیانگذار آموزش عشایری در ایران بود. وی در ایل قشقایی در فیروزآباد استان فارس به دنیا آمد. پس از پایان دوره کارشناسی حقوق در دانشگاه تهران، در راستای سیاستهای دولت وقت و تحت حمایت اصل چهار ترومن، کوشش خود را برای برپایی مدرسههای سیار برای بچههای ایل آغاز کرد و با پیگیریهای خود توانست برنامه سوادآموزی عشایر را به تصویب برساند.
او توانست دختران عشایری را هم به مدرسههای سیار جلب و نخستین مرکز تربیت معلم عشایری را بنیان کند. بهمنبیگی به سبب کوشش پیگیر خود در راه سوادآموزی به هزاران نفر کودک ترک، لر، کرد، بلوچ، عرب و ترکمن، برنده جایزه سوادآموزی سازمان یونسکو شد. تجربههای آموزشی خود را در چند کتاب در قالب داستان نوشته است.
نظرات