انبیای الهی و امامان معصوم (ع)
در نگاه دینی انبیا همواره به عنوان هادی (هدایت‌کننده) مطرح هستند. از نظر قرآن، آفرینش انسان در پی هدفی خاص، یعنی تکامل و دستیابی به کمال مطلق و تقرب به جوار حضرت حق است. به‌این منظور هرچند به انسان استعداد فطری و نیروی تعقل و تفکر داده شده، اما برای شکوفایی این استعدادها به ابزار دیگری نیز نیاز است. افروختن مشعلی فروزان برای حرکت در راه رسیدن به حق، به وسیله‌ای نیاز دارد تا انسان را در این مسیر پرپیچ و خم راهنمایی کند. وسیله‌ای که انسان مادی را با آن هدف غیرمادی مرتبط کند. آن وسیله و واسطه، انبیای الهی و امامان معصوم(ع) هستند که ماهیتی بشری دارند و از ویژگی‌های انسانی برخوردارند اما در بعد معنوی سرآمد همه افراد عصر خود هستند. آن‌ها اسوه بشریت هستند و انسان‌ها با اقتدا به آن‌ها و پیروی از اعمال و کردار و گفتارشان در راه حق و حقیقت گام می‌زنند. قرآن کریم می‌فرماید:
«أولئک الذین هدی الله فبهدئهم اقتده»؛
«ایشان‌اند کسانی که خداوند آنان را راه نمود، پس راه راست ایشان را پی‌گیر».
صفحه 123/ تبارنامه نور و ظلمت/ آیت‌الله سیدهاشم حسینی بوشهری/ انتشارات مسیا/ چاپ یکم/ سال 1392/ 208 صفحه/ 6500 تومان
دوشنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۲ - ۱۴:۰۰
نظر شما