به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا) اثر حاضر در 11 فصل، مكارم اخلاقي حضرت اباعبدالله‌الحسين(ع) را از كتاب‌هاي شيعه و اهل تسنن جمع‌آوري و بازگو مي‌كند.

در تمام قرون و اعصار، عدالت، طهارت نفس، امانت، صداقت، استقامت، ثبات قدم، شجاعت، صراحت لهجه، صبر و حلم، وفاي به عهد، تواضع، رحم، احسان، اغماض و گذشت، فداكاري و ايثار، آزادي‌خواهي، خدمت به هم نوع و ساير صفات حميده، محبوب بشر بوده است. هر چند دنيا و ظواهر زندگي تغيير كند، در اين احساس بشري و احترام او به نيكوكاران و نيكوخويان تغييري حاصل نخواهد شد. چنانچه صفاتي مانند، حسد، تكبر، نفاق، ظلم و بي‌رحمي، خيانت، دروغ، كينه‌توزي و خودبيني، هميشه مورد تنفر بوده است. علم اخلاق بر اساس همين توجه فطري انسان و درك باطني او به وجود آمده است.

برنامه پيامبر(ص)
قرآن مجيد برنامه كار و دعوت پيغمبر(ص) را در سه قسمت خلاصه مي‌كند: تلاوت آيات خدا؛ تزكيه و تربيت نفوس؛ تعليم كتاب و حكمت.

پيامبر(ص) در حديثي معروف مي‌فرمايد: «انما بعثت لاتمم مكارم الاخلاق؛ همانا برانگيخته شدم تا مكارم اخلاق را به سرحد كمال برسانم.» پيامبر(ص) به تمام اخلاق فاضله و صفات ممتاز، آراسته و در حسن اخلاق، يگانه نمونه كمال بشري و به تصديق دوست و دشمن، مثل اعلي و سرآمد تمام مردم بودند.

استقامت، شجاعت، پايداري و مناعت از هيچ‌كس قابل تحقق نيست مگر آن كه در نواحي ديگر اخلاق نيز عظيم، برجسته و ممتاز باشد. ايمان و معرفت، يقين و بصيرت، توكل و اعتماد بر خدا، زهد و صبر بايد به حد اعلي و وفور، در شخص وجود داشته باشد تا بتواند مظهر آن آيات عظيم الهي، خويشتن‌داري، صبر و استقامت شود.

رمز بقاي حسين(ع)
«علائلي» در «سمو المعني» مي‌نويسد: «در آنچه از اخبار و تاريخ حسين(ع) نزد ماست، مي‌بينيم كه وي كمال مواظبت را در تاسي به خويشتن داشت، به طوري كه از همه جهات، نمونه كامل پيغمبر(ص) بود.
كسي كه همه حالات و سكون، حركت، فكر و تاملاتش الهي بود، مي‌بينيم كه در جهاد، فداكارانه شمشير مي‌زد و از خود گذشته بود، و هيچ‌كار و تكليفي او را از وظيفه و تكليف ديگر باز نمي‌داشت.»

اگر امام حسين(ع) را در بين بزرگان و صاحبان شخصيت و عظمت، مقدم مي‌داريم، فقط به اين دليل نيست كه مرد عظيم و بزرگي را مقدم داشته‌ايم؛ بلكه عظيمي را مقدم مي‌داريم كه هر باعظمتي در برابر عظمت او به حال كرنش است و شخصي را برتري مي‌دهيم كه از هر شخصيتي بالاتر است و مردي را مقدم مي‌داريم كه فوق تمام رجال تاريخ در اجتماع آنهاست و اين تقديم، هيچ كار تازه و بديعي نيست؛ زيرا مردان تاريخ، عمر خود را در تحصيل مجد و بزرگواري زمين به پايان رساندند، اما حسين(ع) جان خود را در راه تحصيل مجد آسمان فدا كرد و چنين كسي بالاتر و برتر از همه است.

چرا او را ياد كنيم؟!
مردي كه از عظمت نبوت محمد(ص)، عظمت مردانگي علي(ع) و عظمت فضيلت فاطمه(س) به وجود آمده، نمونه عظمت انساني و نشانه آشكار بزرگي اخلاق است. بنابراين، ياد او و ذكر حالات او تنها ياد و ذكر يك مرد بزرگ نيست؛ بلكه ياد و تذكار انسانيت جاويدان است. اخبار و تاريخ او تاريخ يك قهرمان فضيلت بشري نيست؛ بلكه تاريخ قهرماني بي‌مانند است.

«عقاد» در كتاب «ابوالشهداء» مي‌نويسد: «بني‌اميه بعد از شهادت سيدالشهدا(ع) به مدت شصت سال، حسين و پدرش را بر فراز منابر سب مي‌كردند؛ اما يك نفر از آنها نتوانست نسبت به مقام ورع، پارسايي، پرهيزكاري و مراعات او از احكام دين جسارتي بنمايد و او را به كوچك‌ترين گناهي كه ممكن است در آشكار يا پنهان از آدمي صادر شود، متهم سازد.
آنها مي‌خواستند كه در مورد حسين(ع) غير از خروج بر حكومتشان چيزي گفته شود يا عيبي در او بجويند؛ اما زبان خودشان و مزدورانشان را از اينكه عيبي را به حسين(ع) نسبت بدهند، كوتاه ديدند».

و باز «عقاد» آورده است: «كربلا امروز حرمي است كه مسلمانان آن را براي عبرت و ياد بود، و غيرمسلمين براي مشاهده و تماشا زيارت مي‌كنند؛ اما حق اين است كه كربلا بايد زيارتگاه كسي باشد كه براي نوع بشر نصيبي از قدس و فضيلت مي‌شناسد؛ زيرا ما هيچ بقعه‌اي از بقاع زمين را نمي‌شناسيم كه نام آن با فضايل و مناقبي توام باشد كه آن فضايل و مناقب، لازم‌تر از فضايلي است كه با اسم كربلا بعد از شهادت حسين(ع) مقرون گرديد».

مطالبي كه عنوان شد، گوشه‌اي از فضائل فصل نخست كتاب بود. 10 عنوان ديگر از اين كتاب به ديگر سجاياي اخلاقي آن سرور كائنات پرداخته‌اند.

چاپ نخست كتاب «آيينه جمال (نگرشي بر مكارم اخلاق امام حسين"ع")» با شمارگان 2000 نسخه، 79 صفحه و بهاي 9000 ريال راهي بازار نشر شد.