به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در ایلام گفت: نعمت‌الله داودیان گفت: متابولیسم جسم انسان گاهی طوری عمل می کند که انسان دلش می‌خواهد چیز خاصی مثل چای یا نوشابه یا چیز ترشی بخورد؛ برخی آن را هوس می گویند و ما در کردی به آن «په‌ڵم» می گوییم.

وی ادامه داد: اما گاهی اوقات جان چیزی می خواهد که اگر آن را برآورده نشود، به انسان صدمه می‌زند. مثل غذا خوردن. انسان په‌ڵم غذا خوردن نمی گیرد و باید حتماً غذا بخورد که اگر نخورد حتماً به جسمش صدمه خواهد زد.

وی افزود: بر همین اساس باید گفت زبان کُردی، مثل غذای ماست، مثل زندگی ماست ولی ما به راحتی از کنارش می‌گذریم و آن را کنار می‌گذاریم و با این کار به خودمان صدمه می‌زنیم.

سراینده مجموعه شعر کُردی «جامەکەیل بێ‌دەنگی» تأکید کرد: زبان فارسی ارزش خود را دارد و زبان معیار ما ایرانیان و قله‌ای بلند است که ما از آن همواره استفاده می‌کنیم و هیچ تقابلی بین زبان کردی و زبان فارسی وجود ندارد و هر دو دقیقاً دارند یک چیز را می‌گویند.

داودیان ادامه داد: مدتی است که میل‌ها به سمت زبان کُردی در استان ایلام کم شده و در عوض فضای مجازی سرشار از شعرهای سبک کُردی شده که از نظر فنی فوق‌العاده مبتذل هستند و در نبود معیارهای درست، کامنت‌های مثبت زیادی هم می‌گیرند.

داودیان گفت: در حال حاضر خوب و بد در شعر کُردی گم شده و کسی نمی تواند آن‌ها را از هم تشخیص بدهد و تفکیک کند.

وی به عنوان یکی از اعضای مؤسس، به تشکیل کانون شعر کُردی هانا در حوزه هنری ایلام در سالیان گذشته اشاره کرد و گفت: با همدلی خوبی که در هانا بود و با تجاربی که از آسیب‌شناسی انجمن‌های ادبی داشتیم، کاری کردیم که هانا به عنوان یک کانون ادبی پاک بماند و باعث ترقی شود به نحوی که پس از فعالیت‌های هانا در ایلام، بیش از ۶۰ عنوان کتاب شعر کُردی در استان ایلام منتشر شده است و شاعران زن کُردی‌گوی پویایی پا به عرصه ادبیات گذاشته‌اند.

داودیان ضمن انتقاد از کم‌کاری فعالان حوزه زبان کُردی، عنوان کرد: اگر دستگاه‌های فرهنگی زمینه و شرایطی برای راه‌اندازی و حمایت انجمن‌های ادبی کردی در ایلام فراهم کردند، ما نباید با عدم حضور و کم تحرکی، کاری کنیم که به نظر بیاید چنین انجمن‌هایی در استان مخاطبی ندارند؛ مانند کانون ادبی هانا که گفته می‌شود به علت عدم استقبال فعلاً تعلیق شده و در ایجاد چنین مشکلی به شخصه خودم و سایر فعالان ادبیات کُردی را مقصر می‌دانم.

او گفت: ما باید بیشتر به کانون هانا سر می‌زدیم و حضور پررنگ‌تری می‌داشتیم و هرگز تصور نمی‌کردم که کار این کانون به جایی رسیده باشد که جلساتش مثلاً با یک مجری و یک عضو تشکیل شود.