به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، کتاب «خط‌خطی‌های من» نوشته شاینا رادولف و دانیل رویر، کتابی در قالب شخصیت حیوانات است که از زبان گورخری مبتلا به اوتیسم، داستانی را برای ما می‌گوید؛ اینکه آن گورخر متوجه تفاوت‌های خودش و دیگر همکلاسی‌هایش شده است و این تفاوت‌ها سبب شده احساس کند او شبیه دیگران نیست.

کتاب داستانی آموزنده برای آشنایی با اختلال اوتیسم و درک این اختلال است؛ البته جنبه آموزشی آن بیشتر برای والدین کاربرد دارد. کتاب از چند جنبه دارای ویژگی‌های درخور توجهی است.

اول اینکه کتاب از زبان حیوانات بیان می‌شود و این حالتِ تخیل برای کودکان، برای آشنایی با موضوعی که قبلا با آن شناختی ندارند مفید است. مورد بعدی تأکید بر نقش مهم مادر و به طور کلی خانواده است. در چنین مواردی خانواده از نظر حامی و پشتیبان‌بودن نقشی تعیین‌کننده دارد. در داستان مادر خانواده به شیوه‌ای خاص با فرزند خود برخورد می‌کند و با حرف های دلگرم کننده به ویژگی‌هایی از او اشاره می‌کند که توانمندی او را نشان می‌دهد؛ اینکه اوتیسم مانع عملکرد او نخواهد شد. به‌طور کل، کتاب برای والدین دارای فرزند اوتیسم مناسب است تا بدانند چگونه با شرایط موجود مواجه شوند.

متن داستان اگرچه دارای جملات ساده و روان است؛ اما جملات طولانی است. فضاسازی داستان و توصیفات هم از متن و هم از تصاویر به‌دست می‌آید که تصاویر البته در داستان نقش بیشتری دارند و بیشترِ داستان از طریق تصاویر روایت می‌شود و در تصاویر به جزئیات بسیار توجه شده است. تصویرگری کار توسط جنیفر زیوین انجام و سعی شده است که تفاوت گورخر دارای اوتیسم را با دیگران به شکل استعاری در متفاوت‌بودن شکل خطوط بدن نشان دهد.

در پایان داستان، اوتیسم برای بچه‌ها توضیح داده شده است؛ اما در جریان داستان اگر کودک یا نوجوانی از قبل آشنایی با اوتیسم نداشته باشد آنقدر درک آنچنانی از اینکه اوتیسم چیست و چه تأثیری در زندگی شخص می‌گذارد به‌دست نمی‌آورد.

با این حال از زبان مادر به عنوان نماینده کل به آنچه که ما باید انجام بدهیم اشاره می‌کند. نکته مهم این است که بپذیریم این تفاوت آنها با ما هیچگاه سبب نمی‌شود آنها از ما جدا باشند یا در جایگاه پایین‌تری نسبت به ما قرار بگیرند و ما نمی‌توانیم بگوییم که اوتیسم مانع از رشد و حرکت آنها خواهد شد؛ چه بسا آنها قابلیت‌هایی داشته باشند که دیگران ندارند.

«بعدش رفتیم سر کلاس علوم. درس علوم امروزمون درباره‌ی سیاره‌های توی آسمون بود. معلم‌مون به هر کدوم از بچه‌ها گفت که یه سیاره رو نقاشی کنن. اما من دلم می‌خواست سیاره‌ی خودم رو نقاشی کنم. من سیاره‌م رو کشیدم؛ اما وقتی قرار شد همه‌ی بچه‌ها نقاشی‌هاشون رو نشون بدن تازه فهمیدم که من چقدر با بقیه‌ی بچه‌های کلاس فرق دارم. خانم معلم اما از نقاشیم خیلی خوشش اومد و گفت: فقط دنبال رؤیای خودت باش. دنبالش رو بگیر و برو. من هم همه‌ی بعدازظهر نشسته بودم توی کلاس و داشتم دنبال رؤیام می‌گشتم».

این اثر با ترجمه لیدا هادی در ۳۲ صفحه مصور برای گروه سنی هفت تا ۹ سال از سوی نشر کتاب‌پارک منتشر شده است.