به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در بوشهر، این کتاب دارای 398 صفحه است که در 500 نسخه تابستان 1402 راهی بازار کتاب شده است. طراحی جلد کتاب «شُنبه در آیینه تاریخ» را سیدعلی علیپور برعهده داشته است. همچنین پری‌ناز شیرکو، صفحه‌آرایی آن را به سرانجام رسانده است.
ابراهیم ابراهیمی، مؤلف کتاب «شُنبه در آیینه تاریخ» در بخشی از مقدمۀ آن نوشته است: «تحقیق و پژوهش دربارۀ شهری که دارای پیشینۀ شگرف و تو در تو است، کاری سخت و دشوار است. مهم‌ترین عاملی که می‌توان برای نگارش این اثر ذکر کرد مانا شدن نام «شنانا یا شنابا» در تاریخ استان بوشهر است.
تحقیق و پژوهش در مورد فرهنگ این دیار در عین زیبایی و گستردگی از زیرشاخه‌های زیادی برخوردار است که پرداختن به هر بخش از آن نیاز به ساعت‌ها وقت گذاشتن بود، هرچند در این مورد وقت گذاشته شد؛ ولی کافی نبوده است. از طرفی نبود اطلاعات مکتوب در مورد این شهر ما را بر آن داشت تا از تحقیق میدانی و نفر به نفر به‌صورت شفاهی استفاده کنم.
اگر در جای جای این نسخه به ذکر تاریخی اشاره شده‌است، بیشتر استناد مطالب به آن تاریخ و نقل‌قول‌هایی است که دهان به دهان انتقال یافته است. ذکر تاریخچه، وجه تسمیه و... از این شهر، به دلیل شناساندن هر چه بیشتر آن از نظر موقعیت سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و ... بوده است.
در واقع، ارج گذاشتن به فرهنگ 800 سالۀ مکتوب و 1400 سالۀ شفاهی مردم منطقه‌ای است که در نقل محافل آن را دیار «شعر و شروه و شور و شیدایی‌اش» می‌‌خوانند و در اصطلاح افراد سالخورده شهر آن را دیار سینه دفتری‌ها و خودکار و خودنویس‌ها می‌نامند.»
به گزارش ایبنا، در کتاب «شُنبه در آیینه تاریخ» نوشتۀ ابراهیم ابراهیمی که به همت انتشارات قلمداران جنوب تابستان امسال منتشر شده، علاوه بر تاریخ، به فرهنگ شفاهی، آداب و رسوم، آیین‌ها، آثار تاریخی و باستانی، کشاورزی، مساجد و شهدا، بزرگان و شاعران و... این شهر پرداخته شده است.
ابراهیم ابراهیمی، مؤلف کتاب «شُنبه در آیینه تاریخ» در بخشی از مقدمۀ آن نوشته است: «تحقیق و پژوهش دربارۀ شهری که دارای پیشینۀ شگرف و تو در تو است، کاری سخت و دشوار است. مهم‌ترین عاملی که می‌توان برای نگارش این اثر ذکر کرد مانا شدن نام «شنانا یا شنابا» در تاریخ استان بوشهر است.
تحقیق و پژوهش در مورد فرهنگ این دیار در عین زیبایی و گستردگی از زیرشاخه‌های زیادی برخوردار است که پرداختن به هر بخش از آن نیاز به ساعت‌ها وقت گذاشتن بود، هرچند در این مورد وقت گذاشته شد؛ ولی کافی نبوده است. از طرفی نبود اطلاعات مکتوب در مورد این شهر ما را بر آن داشت تا از تحقیق میدانی و نفر به نفر به‌صورت شفاهی استفاده کنم.
اگر در جای جای این نسخه به ذکر تاریخی اشاره شده‌است، بیشتر استناد مطالب به آن تاریخ و نقل‌قول‌هایی است که دهان به دهان انتقال یافته است. ذکر تاریخچه، وجه تسمیه و... از این شهر، به دلیل شناساندن هر چه بیشتر آن از نظر موقعیت سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و ... بوده است.
در واقع، ارج گذاشتن به فرهنگ 800 سالۀ مکتوب و 1400 سالۀ شفاهی مردم منطقه‌ای است که در نقل محافل آن را دیار «شعر و شروه و شور و شیدایی‌اش» می‌‌خوانند و در اصطلاح افراد سالخورده شهر آن را دیار سینه دفتری‌ها و خودکار و خودنویس‌ها می‌نامند.»
به گزارش ایبنا، در کتاب «شُنبه در آیینه تاریخ» نوشتۀ ابراهیم ابراهیمی که به همت انتشارات قلمداران جنوب تابستان امسال منتشر شده، علاوه بر تاریخ، به فرهنگ شفاهی، آداب و رسوم، آیین‌ها، آثار تاریخی و باستانی، کشاورزی، مساجد و شهدا، بزرگان و شاعران و... این شهر پرداخته شده است.
نظر شما