به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، احترامي از خيل طنزنويسان نسلي است كه ما بسياري از آنها را از دست داده‌ایم. در حقيقت آن نسل ويژگي‌هاي خاص خودش را داشت كه این ویژگی‌ها در بعضي از بازماندگان آن نسل هنوز ادامه دارد. 

نویسنده «قصه‌هاي مجيد» با اشاره به توانايي‌هاي احترامي درباره او گفت: فقط مي‌توانم بگويم او دست به هر كاري كه مي‌زد، چه به صور‌ت كتاب و چه در مطبوعات مي‌توانست نمونه‌اي از اخلاق و حرمت گذاری نسبت به انسان‌ها و همه آدم‌هايي كه دستي در نوشتن و طنز دارند، باشد. 

مرادی كرمانی در ادامه افزود: ايشان با نثر ويژه‌اش مي‌توانست بي‌مزه‌ترين و شايد تلخ‌ترين موضوعات را با مزه و جذاب و شيرين كند.  

نویسنده «مشت بر پوست» اضافه كرد: او به مقولات مختلفي مي‌‌پرداخت و هر مقوله را به مدد شناختي كه از آن داشت و نثز مرتبط با موضوع، جذاب و خواندني مي كرد. 

نويسنده «ميهمان مامان» با بيان خاطره‌اي طنزآميز درباره احترامي اين گونه گفت: چهره آن مرحوم به گونه‌اي بود كه در ابتدا با ديدنش مي‌ترسيديم؛ طوري بود كه آدم مي‌ترسيد به او نزديك شود و فكر مي‌كرد كه مي‌خواهد دعوا كند؛ در صورتي كه او هيچ گاه قصد دعوا نداشت و هميشه مي‌خواست آشتي كند. از طرف دیگر خيلي از آدم‌ها اول طوري‌اند كه انگار مي‌خواهند آشتي كنند، ولي بعد مي‌فهمي كه اتفاقا مي‌خواهند دعوا كنند.

مرادي كرماني در پايان با ابراز تاسف مجدد گفت: احترامي در تمام عمرش هرگز عاشق نشد كه بتواند سر و سامان بگيرد و اگر هم  عاشق شد، عشقش را پنهان كرد. او تنها بود و تنها رفت.