به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) شیرین هانتر برای کسانی که پیگیر تحلیل‌ها و تفسیرهای سیاسی‌اند نام ناشناخته‌ای نیست. سال 1323 در تبریز متولد شد و در ایران، انگلیس و سوئیس تحصیل کرد و مدتی – در دوره پهلوی – در وزارت امور خارجه مشغول به کار بود. بعدتر هم به امریکا رفت و همان‌جا مقیم شد. او اکنون عضو شورای روابط خارجی امریکاست و با چند موسسه آموزشی و پژوهشی همکاری دارد. ناگفته نماند که از شیرین هانتر چند کتاب، از جمله «اسلام در روسیه: سیاست‌های هویتی و امنیتی» (نشر نی) و «سیاست خارجی ایران در دوران بعد از فروپاشی شوروی» (ترجمه مهدی ذوالفقاری، نشر میزان) به فارسی ترجمه و در بازار نشر ایران منتشر شده است.
 
از میان تحلیل‌های مشهور اخیر او می‌توان به آنچه درباره جو بایدن گفته بود اشاره کرد. هانتر چند روز پس از پیروزی بایدن در انتخابات ریاست‌جمهوری امریکا گفت بایدن در حرف منتقد سیاست خارجی ترامپ است (ولی به همان رویه ادامه خواهد داد) اما در عمل، شیوه‌های چندان متفاوتی را در پیش نمی‌گیرد و قطعاً از ابزار تحریم به عنوان اهرمی برای فشار به ایران دست نمی‌کشد.
 
هانتر تحلیل‌ها و اظهارنظرهای قدیمی‌تری هم دارد که مرور یکی از آن‌ها- مربوط به شهریور سال 1366 - در این روزها خالی از لطف نیست. در آن مقطع از جنگ که کار به درگیری نفتکش‌ها در خلیج فارس کشیده شده بود و امریکایی‌ها سعی می‌کردند به هر قیمتی که شده رژیم بعث را سرپا نگه دارند و ایران را به پذیرش آتش‌بس مجبور کنند، هانتر در اظهارنظری چند پیشنهاد به مقامات ایالات متحده داد. او به آنان گفت اگر واقعاً مصمم به ختم جنگ هستید، ابتدا عراق را به عنوان متجاوز جنگ اعلام کنید و از زدن انگ و افتراهایی مثل شرارت و جنگ‌طلبی به ایران دست بکشید. «ایالات متحده باید فراخوان به صلح را با به رسمیت شناختن تجاوز عراق همراه سازد، تصویرسازی از ایران به عنوان طرف شرور و جنگ‌طلب، فایده‌ای ندارد؛ به‌ویژه هنگامی که با برخی اقدامات عراق از قبیل استفاده گسترده از سلاح شیمیایی با ملایمت برخورد می‌شود.»
 
او می‌گفت امریکا باید تمامیت ارضی ایران را در عمل به رسمیت بشناسد و از ادعاهای عراق (و برخی دولت‌های عربی دیگر) درباره خوزستان حمایت نکند. همچنین می‌گفت تا زمانی که ادعاهای رژیم بعث درباره بخشی از خاک ایران باقی باشد و امریکا هم به صراحت مخالفت خود را با این ادعاها اعلام نکند، تحقق صلح ممکن نمی‌شود. حرف شیرین هانتر این بود که امریکا برای احیای وجهه خود در میان ایرانیان، باید تغییراتی جدی در سیاست خودش ایجاد کند.
 
این صحبت‌های تحلیل‌گر ایرانی- آمریکایی که در پنجاهمین کتاب از مجموعه کتاب‌های روزشمار جنگ ایران و عراق، «اسکورت نفتکش‌ها» (نوشته محمود یزدانفام، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس)، میان اخبار و اظهارنظرهای روز نهم شهریور 1366 دیده می‌شود، بخش دیگری هم دارد. او می‌گفت لازم نیست امریکا از مخالفت با سیاست‌های ایران دست بکشد، اما باید دشمنی با اصل حکومت این کشور را کنار بگذارد. «امریکا باید این مطلب را روشن سازد که با برخی عملکردهای سیاست ایران مخالف است نه با خود رژیم به طور کلی»، واقعیت جمهوری اسلامی را بپذیرد و سیاست خود را نه فقط به مسأله جنگ ایران و عراق، که برای دوره‌ای بلندمدت طراحی کند. به نظرش امریکایی‌ها «باید علاقه‌مند باشند که پیچیدگی وضعیت ایران را درک کنند، نه آنکه ایران را به عنوان تنها منبع دردسر برای ایالات متحده در خلیج فارس و بقیه خاورمیانه تلقی نمایند.»
 
فارغ از اینکه آیا امریکا به عنوان قدرتی مداخله‌گر می‌توانست سیاست خود را در مواجهه با جمهوری اسلامی - که از اساس با دخالت‌های فرامنطقه‌ای در منطقه مخالف بود - تغییر دهد یا نه، می‌بینیم که هانتر از ایران دفاع نمی‌کرد. فقط به مقامات امریکایی پیشنهاد می‌کرد که واقعیت‌های موجود را بپذیرند. اینکه رسمی و علنی اعلام کنند در جنگ کدام طرف متجاوز بوده، چه کسی از سلاح شیمیایی استفاده کرده و کدام طرف ادعاهایی درباره خاک دیگری داشته و دارد. حرفش این بود که اگر امریکا واقعاً دنبال برقراری آتش‌بس و تحقق صلح است، باید سیاست خود را در قبال دو کشور درگیر در جنگ تغییر دهد.