به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در خراسان شمالی، ثریا صدقی متولد سال 1333 و دارای مدرک کارشناسی ارشد رشته تاریخ است. وی نوشتن را از شعر شروع کرد، ولی به دلیل علاقه اصلی‌اش به نویسندگی و به خاطر نبودن کلاس‌های آموزش داستان‌نویسی به مشهد مقدس عزیمت کرد و ساکن مشهد شد.

صدقی در گفت‌وگو با خبرنگار ایبنا با بیان اینکه بانوان می‌توانند با نشان دادن توانایی‌های خود نقش مهمی در فرهنگ جامعه داشته باشند، در خصوص تفاوت و تبعیض در بانوان و مردان نویسنده در کشور گفت: من تفاوتی را بین بانوان و آقایان مخصوصا در زمینه فرهنگ نمی‌بینم و زنان اگر توانایی خودشان را در جامعه نشان دهند، هم‌ردیف آقایان هستند.

این بانوی نویسنده در بجنورد افزود: این روزها که ما شاهد فعالیت بیشتر بانوان در کشور هستیم و من در حیطه نویسندگی زنان توانمندی را در سطح کشور می‌شناسم که برخی از آثارشان به زبان‌های مختلف دنیا ترجمه می‌شوند. این نشان از توانایی بانوان در کشور دارد و با فعالیت‌های خود پایگاه فرهنگی کشور را تقویت می‌کنند.

وی گفت: من فعالیت فرهنگی خودم را از سال 1374 با انجمن ادبی عارف بجنوردی با نشست‌های شعر در اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی آغاز کردم و اولین اثرم در یک مجموعه شعر به نام «گزاره‌های منفرد» چاپ شد ولی به دلیل علاقه اصلی و همچنین پیشینه خانوادگی که در خانواده ما به نویسندگی و داستان بود، برای آموزش نویسندگی  به دلیل نبودن کلاس‌های آموزش داستان‌نویسی به مشهد رفتم و ساکن این شهر شدم.

صدقی بهترین اتفاق زندگی خود را نویسنده شدنش دانست و ادامه داد: در مشهد توانستم از اساتید بزرگی چون شادروان محسن سلیمانی، استاد انوری، یوسف علیخانی، استاد موسوی و استاد ترابیان بهره برده و به علاقه اصلی خودم  که همان نویسندگی بود برسم.

این داستان‌نویس، عزیمت از بجنورد به مشهد و سکونتش در این شهر را تاثیرگذار در نویسنده شدنش دانست و افزود: زندگی در مشهد مقدس تاثیر زیادی در زندگی و نوشتن من داشت؛ چراکه توانستم با اساتید بزرگ ادبی و پاتوق‌ها و انجمن‌های ادبی زیادی در مشهد آشنا شوم و از این نشست‌ها و اساتید تجربیات خوبی را کسب کنم و همین باعث شد که در من انگیزه‌ای ایجاد شود که این تجربه‌های کسب شده را به شهر خودم، بجنورد ببرم و به علاقه‌مندان به این فرهنگ انتقال دهم.

او درباره انتقال تجربیاتش به علاقه‌مندان در شهر بجنورد، عنوان کرد: از سال 1390 فعالیتم را با همکاری حوزه هنری در زمینه برگزاری انجمن و کلاس‌های داستان‌نویسی آغاز کردم و این کلاس‌ها به مدت شش سال به طور مداوم ادامه داشت و بعد از مدتی توسط جوانانی که خودشان به توانایی رسیده بودند، برگزار شد و انجمن داستان‌نویسی در بجنورد به شکل رسمی شکل گرفت. نتیجه این کلاس‌ها هم کسب رتبه نویسندگان بجنوردی در جشنواره‌ها و مسابقات کشوری است.

ثریا صدقی، علاقه اصلی خود را تحقیق و نوشتن در حوزه فرهنگ عامه می‌داند و خراسان شمالی را بستری مناسب و منطقه‌ای بکر برای مطالعه و تحقیق در مورد خرده فرهنگ‌ها توصیف می‌کند.

او در خصوص تاثیر کرونا بر زندگی و همچنین فرهنگ نویسندگی می‌گوید: با توجه به اینکه قبل از کرونا نشست‌های ادبی به صورت حضوری برگزار می‌شد؛ تصور این بود که با شیوع ویروس کرونا تصور این نشست‌ها تعطیل شود؛ اما با برگزاری دوره‌های آنلاین ما توانستیم از آموزش‌های اساتیدی که حتی فرسنگ‌ها از ما دور بودند، استفاده کنیم و کرونا به نوعی این فاصله‌ها در زمینه آموزشی کوتاه کرد.

وی با اشاره به استفاده از فضای مجازی و تاثیری آن بر فرهنگ و سبک زندگی گفت: با شیوع این ویروس فهمیدیم که باید زندگی جدیدی را تجربه کنیم و باید زمان طولانی با این ویروس زندگی کنیم پس باید فعالیت‌هایمان را مطابق با این شرایط هماهنگ کنیم.

این نویسنده افزود: استفاده از فضای مجازی برای من که خیلی گوشه‌گیری را دوست ندارم و به لحاظ شرایط کاری، داوری جشنواره‌ها، برگزاری دوره‌های آموزشی و یا  کسب تجربه و پژوهشهای فرهنگ عامه، همیشه در سفر بودم، خیلی سخت بود. ولی از سوی دیگر توانستم از این فرصت به نحو مطلوب استفاده کرده و سه کتابی را که به حالت نیمه کاره بودند، کامل کردم که رمان‌های «بهنو»، «کوچه نیلوفر» و «حصارهای کوچک» از جمله این آثار هستند.

وی برگزاری شش دوره آنلاین داستان نویسی را از دیگر فعالیت‌های در دوره کرنا ذکر کرد و درباره حمایت نهادهای فرهنگی از آثارش گفت: من از هیچ نهادی درخواست حمایت نکرده‌ام ولی حوزه هنری همیشه حامی من بوده است و با این وجود تمام آثارم را با هزینه شخصی خودم چاپ کرده‌ام.