محمود واعظي در گفت‌ و گو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)،اظهار داشت: سازمان‌هاي منطقه‌اي و شخصيت‌هاي مهم سياسي نسبت به سازمان ملل بيشتر نقش ميانجي‌گري دارند. سازمان ملل تحت نظر آمريكاست و بيشتر نقش محوري دارد. قدرت‌هاي بزرگ اگر به نفع خودشان باشد، در مشكلات و مسايل جهان نظير اختلافات كشورها ميانجي‌گري را انجام مي‌دهند و اگر به نفع‌شان نباشد، به جاي ميانجي‌گري، مشكل ايجاد مي‌كنند.
 
معاون سياست خارجي پژوهشكده تحقيقات استراتژيك مجمع تشخيص مصلحت نظام، تصريح كرد: در عملكرد كشورهاي اسلامي عملا نقش ميانجي‌گري ديده نمي‌شود و تنها در مواردي   که اين كار انجام شده،به دلیل نبود انسجام كافي کشورهای اسلامی ،رسالت خود را درست انجام نداده‌اند و همبستگي لازم را ندارند، از لحاظ تفكر قدري تكثر دارند و لذا نمي‌توانند تاثير زيادي بر ميانجي‌گري در دنيا داشته باشند، اگرچه كشورهاي اسلامي روي كليات ميانيجي‌گري توافق دارند.

نويسنده كتاب«ژئوپليتيك بحران در آسياي مركزي و قفقاز» گفت: ايران همواره تلاش كرده از اين ابزار استفاده كند، همان‌طور كه نقش بسيار قدرتمندي در جنگ تاجيكستان داشت و توانست اين جنگ را تمام كند و موافقت‌نامه صلح را به امضاي طرفين جنگ برساند.

وي يادآور شد: ايران همواره ميانجي‌گري را به عنوان يك ابزار سياست خارجي دانسته، از آن استفاده كرده و به عنوان يك كشور اسلامي، سردمدار صلح است. لذا هميشه مي‌خواهد مسائل را به صورت مسالمت‌آميز حل كند. 

واعظي تصريح كرد: ميانجي‌گر بايد منصف باشد، زيرا ميانجي‌گري تلفيقي از بقيه ابزار حل و فصل اختلافات است كه ميانجي‌گر در آن حكم نمي‌كند بلكه طرفين را به هم نزديك مي‌كند. ميانجي‌گري داراي چارچوب‌ و‌ شخصيت حقوقي خاصي نيست و حتي يك سازمان منطقه‌اي يا يك كشور كوچك نيز مي‌تواند نقش ميانجي‌گر را ايفا كند و انعطاف در اين حركت زياد است.

معاون سياست خارجي مركز تحقيقات استراتژيك مجمع تشخيص مصلحت نظام درباره تاريخچه ميانجي‌گري به اختصار اظهار داشت: جنگ و مناقشه هميشه تاريخ بوده و افراد و كشورهاي خيرخواه صلح‌جو هم هميشه وجود داشته‌اند كه جنگ را به صلح تبديل كند. حكما هميشه براي تثبيت اقتدار خودشان به دنبال جنگ‌اند و عده‌اي هم به نام سياستمدار خيرخواه از جنگ جلوگيري مي‌كنند.