خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)-سیدعلی اصغرزاده:  ۱۳ دی ۱۳۳۸ اگرچه تن ققنوس شعر فارسی و طبری خاموش شد ولی جان او در نوشته‌هایش زبانه می‌کشد. از نیما یوشیج سخن گفتن، مانند آویختن چراغ در کوهستان خورشید است.

شعر فارسی پیش از نیما یوشیج دچار بیماری بازگشت شده بود. او به خوبی توانست این بیماری را درمان کند. بازگشت به ریشه‌ها با تقلید فرق دارد. نیما فردگرایی را جانشین تقلیدگرایی کرد. یکی از ویژگی‌های فردگرایی نیما، بومی‌گرایی اوست. نیما هنرمند روزگار و دیار خود است. و برای شناخت خود، روزگار و دیار خود را با پرسش‌هایش می‌کاود.

افسوس که هنوز چهرههای نیما به درستی شناخته نشده: نیمای داستان‌نویس، نیمای نمایشنامه‌نویس، نیمای سفرنامه‌نویس، نیمای نقدنویس، نیمای پژوهنده. او تنها سراینده زبان فارسی است که تاثیرگذاری‌اش بیشتر از تاثیرپذیری‌اش است و رهبر شعر و نقد نوین فارسی است.

دستنوشته‌های نیما یوشیج را که پسرش شراگیم در دهه هفتاد به فرهنگستان زبان و ادب فارسی فروخت، بزرگترین دغدغه نیماپژوهانی چون من به شمار می‌آید. دغدغه از آن رو که این دستنوشته‌ها پس از بیست سال فراموشی، در سال ۹۳ کار بررسی‌اش آغاز شد. فرهنگستان زبان، از سال ۹۳ تا کنون به روش لاک پشتی، دو کتاب از دستنوشته‌ها توانست چاپ کند. شراگیم دو سال پیش ادعا کرده بود دستنوشته‌های پدرش را به فرهنگستان زبان نفروخت، ولی فرهنگستان زبان با رسانه‌ای کردن سند فروش دستنوشته‌های نیما یوشیج، شراگیم را رسوا کرد.

نیما در یادداشت‌های روزانه‌اش می‌نویسد: (نه مرا فرزندی باشد برومند) 
نیما به گفته خودش، به رودخانه‌ای می‌ماند که از هر جایش می‌توان آب برداشت. چاپ شدن دستنوشته‌هایش باعث می‌شود این رودخانه نوزایی، مردابی نگردد.

۶۱سال از درگذشت نیمای نوآور گذشت ولی او روز به روز زنده‌تر می‌شود با سروده‌ها و نوشته‌هایش. به امید چاپ شدن همه شاهکارهای نیما یوشیج.