خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)- سیده معصومه کلانکی: این یادداشت را نه به عنوان یک کارمند مؤسسه میراث مکتوب، بلکه به‌عنوان یک روزنامه­‌نگار حوزه کتاب می‌­نویسم. در عنفوان جوانی بودم که اولین گفت‌وگویم را با دکتر اکبر ایرانی در بیستمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران درباره فعالیت‌­های میراث مکتوب انجام دادم. تا آن زمان هرگز نمی‌دانستم که حوزه فعالیت­‌های میراث مکتوب چیست و چه کتاب­‌ها و نشریاتی منتشر می‌کند، تا این‌که در ایام نشست­‌های میراث مکتوب به این مؤسسه می‌آمدم و درباره برخی آثار منتشر شده‌اش گزارش‌‌هایی تهیه کردم، بی­‌خبر از آن‌که دست تقدیر روزی مرا هم پشت یکی از این میزها می‌­نشاند.

میراث مکتوب مؤسسه‌ای کوچک است اما خدمات بزرگی داشته و آثار نفیس و بزرگی چاپ کرده است. در مدت پنج سالی که در این مؤسسه کوچک مشغول به کار بوده‌­ام تنها چیزی که دیده­‌ام سعی و کوشش کسانی بوده که بدون هیچ توقع مادی و معنوی، و فقط با با عشق، به تولید و انتشار آثاری می­‌پردازند که قطعاً تحسین آیندگان را برخواهد انگیخت.

به‌تازگی حال این مؤسسه چندان خوش نیست و متأثر از فراز و فرودهای اقتصادی کشور، وضعیت آن دستخوش طوفان‌­هایی شده است که اگر ناخدایان کشتی فرهنگ به یاری آن نشتابند و از آن دستگیری نکنند بی­‌شک در سیلاب امواج مشکلات کوچک و بزرگ غرق خواهد شد.

چندی پیش اکبر ایرانی، مدیرعامل این مؤسسه، شمه‌ای از مشکلات متعدد این مؤسسه را واگفت و خبر از اوضاع ناموزون و شب تیره‌اختری برای میراث و آینده نامعلوم آن داد. وی گفت: «چند ماهی است که تعهدات و بدهی‌های مؤسسه، سخت گریبانگیر شده و هر روز چشم آن داریم که فردای پیش رو، عرق شرم از جبین خواهیم زدود و از خجالت طالبان حقوق و دسترنج مقالات و کتب، بدر خواهیم آمد اما دریغ از دیروز! به‌ناچار اگر امور بدین روال پیش رود، کارها، برنامه ها و فعالیت‌های این مؤسسه فرجامی جز تعلیق نخواهد داشت.»

من چند سالی در این مؤسسه بوده‌ام و بسا که چند صباحی دیگر در اینجا نباشم و این چند کلام را نه در مقام یک روزنامه‌نگار و خبرنگار حوزه کتاب یا حتی یکی از ذی­نفعان این مؤسسه، بلکه به‌عنوان کسی می‌­گویم که از نزدیک شاهد فعالیت‌های بی‌وقفه میراث مکتوب بوده است و بر آن است که اگر میراث مکتوب نبود چه بسیار آثار نفیسی از مفاخر بزرگ ایران و اسلام که تا چند ده سال همچنان زیر غبار غفلت مدفون می‌ماند و هرگز مجال بروز و ظهور نمی‌یافت.

با این حال، باز اگر متولیان فرهنگی به این قصه تکراری دل خوش کرده‌اند که افت و خیزها طبیعی است و این مؤسسه نیز مانند بسیاری مؤسسات و مراکز فرهنگی و هنری، چندی دست از فعالیت خواهد کشید و دوباره با کورسویی کار خود را از سر خواهد گرفت، باید به ایشان گفت:
«صیاد عقل را گو دام دلیل بفکن
مرغیست نام عنقا لیک آشیان ندارد»