خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) سید احمد وکیلیان: انتشار کتاب سابقه‌ای بس طولانی دارد. از زمانی‌که انسان به نوشتن روی آورد مهمترین تأثیرش بر تعالی رشد افکار انسان‌ها عمیق و اصیل بوده است.

زمانی‌که اروپاییان در جهل مرکب به سر می‌بردند، ایرانیان صاحب اندیشمندانی چون فارابی و ابن‌سینا بودند که اتفاقاً بسیاری از داشته‌های مستقیم ما مربوط به آن زمان است. اما به تدریج کتاب و کتابخوانی از صحنه زندگی مردم خارج شد و امروز در جدول جهانی چندان وضعیت مناسبی دراین‌باره نداریم.

اما به‌نظر می‌رسد در این شرایط که ضعف مطالعه دامن جامعه امروز ما خصوصاً گروه سنی کودک و نوجوان را گرفته است، قصه‌گویی می‌تواند نقش مهمی در ارتقای وضعیت کتابخوانی داشته باشد. 

قصه گویی از دیرباز، به نوعی کتابخوانی شفاهی است، اما امروزه جای آن در بین خانواده‌ها خالی است، هرچند برخی نهادها در حاشیه‌ اقدامات خود به قصه‌گویی روی آورده‌اند اما جای کتابخوانی شفاهی و قصه‌گویی در بین خانواده‌ها هنوز پر نشده است و بیشتر رسانه‌های ‌داخلی و خارجی در خانواده‌ها به جای کتاب‌های قصه نشسته‌اند و متاسفانه کمتر خانواده‌ای است که خود را موظف به کتابخوانی بداند.

در این شرایط کمی به گذشته برگردیم. به خانه‌هایی که شب‌هنگام نه از تلویزیون خبری بود و نه اینترنت و ماهواره. همه شوق و ذوق اهل خانواده از کوچک تا بزرگ این بود که دور هم جمع شوند و بزرگ خانواده برایشان قصه‌سرایی کنند.

یا اینکه کوچکترها در انتظار بودند تا به وقت خواب در آغوش پدر بزرگ و مادر بزرگ به دنیای افسانه‌ها سفر کنند.

نسل ما هرچه دارد از قصه‌گویی دارد. از کتابخوانی شفاهی که ذهن و اندیشه‌ ما را ساختارمند و منظم کرد و برای ما مسیری ساخت از ادبیات شفاهی به مکتوب.

نمی‌گویم قصه‌گویی و کتابخوانی شفاهی الگوهای کتابخوانی جامعه را متحول می‌کند اما می‌تواند بخشی از کمبودها را جبران کند. برای سفر به نقطه‌ای دور لازم نیست بدویم، کافی است، آرام آرام قدم برداریم و هنگامی که به پشت سر نگاه می‌کنیم خواهیم دید چقدر راه آمده‌ایم. قصه گویی همین است.