به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، دكتر ابوطالب ميرعابديني، پويايي را يكي از مهم ترين ويژگي‌هاي شخصيتي ملك الشعرا دانست و گفت: دوره زندگي او مصادف با زماني است كه مقدمات انقلاب مشروطه ايجاد مي‌شود.

ميرعابديني درمورد كودكي ملك الشعرا توضيح داد: پدر او كاشاني بود و در زمينه ابريشم كار مي‌كرد. او از دانشمندان و افاضل روزگار خودش نيز بود . سپس به مشهد آمد و ملك الشعرايي آستان قدس را در زمان ناصرالدين شاه به دست آورد. ملك الشعرا در محيط كاري و فكري پدرش رشد كرده ، و از هفت سالگي شروع به شعر گفتن كرد .

به باور ميرعابديني، انقلاب مشروطه در نتيجه بيداري مردم آغاز شد و اين بيداري هدفمند بود. وي توضيح داد: مردم در پي عدالت و آزادي از اختناق قاجار بودند. مهم ترين اصل در زندگي بهار نيز عدالت خواهي بود. او از هفده سالگي وارد فعاليت سياسي شد. به نظر من اوج بيداري ذهني ملك الشعرا با ورود به همين جريانات سياسي عدالت خواهانه در زمان قاجار ايجاد شد .

مير عابديني به دوره شاگردي‌اش نزد ملك الشعرا اشاره كرد و گفت : اين دوره همزمان با نهضت صلح بود ، كه ملك الشعرا در آن زمان از اعضاي اين نهضت بود. قصيده "امان ز جغد جنگ و مرغواي او ..." را هم در همين زمان ، با تاثير از منوچهري ، سرود. مهرداد (پسر ملك الشهرا) مي‌گفت كه اگر پدرم فقط همين يك قصيده را گفته بود ، در اثبات بزرگي‌اش كافي بود. ملك الشعرا در مجلس وكيل خراسان بود و در جبهه مدرس و اكثريت قرار داشت.

ميرعابديني در ادامه به سابقه روزنامه نگاري ملك الشعرا پرداخت و با اشاره به يك اشتباه رايج توضيح داد : بهار روزنامه "بهار" را منتشر نمي‌كرد. روزنامه‌هاي او خراسان و نوبهار بودند. دو نشريه به نام "بهار" وجود داشت كه يكي را اعتصام الملك پدر پروين اعتصامي منتشر مي كرد و ديگري را شيخ احمد بهار كه از نزديكان شاعر بود.

روزنامه "خراسان" از اين نظر اهميت داشت كه  كمك زيادي به بيداري ذهني مردم آن زمان كرد. بهار در اين روزنامه بسيار بي‌پروا عمل مي‌كرد كه اين بي پروايي از خصوصيات مبارزه او در تمام زندگي‌اش بود.

مير عابديني به انجمن ادبي خراسان اشاره كرد و نقش اين انجمن را نيز در روشنگري مردم آن زمان بسيار تعيين كننده دانست. شيخ احمد بهار از بنيانگذاران اين انجمن بود و افرادي نظير اديب بجنوردي، اديب نيشابوري، سيد حسن مشكان طبسي، دكتر فياض، ملك الشعرا ، بديع الزمان فروزان‌فر ، داوودي و ملك‌زاده از اعضاي آن بودند. 

وي به اشعار ملك‌الشعرا در لهجه مشهدي اشاره كرد و استادي او را در اين زمينه ستود. به گفته ميرعابديني ملك الشعرا در قصيده "بهشت خدا" در اين لهجه صريح‌ترين نقدها را به اوضاع سياسي زمان خود وارد مي‌كند.